CULTUREEL KROONJUWEEL BEWUST GESABOTEERD?

door

Tweeënhalf jaar lang hield Stichting MONAC vast aan een hoopvol idee: het omvormen van de Waterkant tot een bruisende Kunst- en Cultuurboulevard, een nationaal erfgoedproject van historische waarde. Het had een baken kunnen zijn van inspiratie, toerisme, trots en culturele herwaardering. Wat rest is bitterheid. Niet om wat er niet is gelukt, maar om de manier waarop het project opzettelijk is vertraagd, tegengewerkt en uiteindelijk genegeerd. Keerpunt vraagt zich af, of dit te maken heeft met bestuurlijke desinteresse en het structureel blokkeren van initiatieven, die buiten de politieke controle vallen, of als MONAC niet de confrontatie op de ‘juiste’ manier heeft gezocht. De stichting benaderde de overheid met respect, met een voorstel voor gedeelde verantwoordelijkheid, onafhankelijk bestuur, en ruime mogelijkheid voor overheidsparticipatie. De eerste stappen waren hoopgevend. Ministeries toonden interesse, en in het bijzonder BIBIS stelde zich bereidwillig op. Zelfs vicepresident Brunswijk sprak zich positief uit over het plan, mits de juiste sociale randvoorwaarden gewaarborgd zouden worden.
De echte blokkade begon zodra het ministerie van Openbare Werken (OW) een standaard Memorandum of Understanding (MoU) oplegde, die niets meer met samenwerking te maken had. OW behield zich het recht voor om zonder overleg op te treden, terwijl MONAC daarentegen, gebonden zou zijn aan voorafgaande goedkeuring. Dit was geen samenwerking meer, maar een poging tot overname. Toen MONAC weigerde deze voorwaarden te accepteren, begon de vertragingstactiek. Waar OW op zijn minst nog de schijn ophield van interesse, liet het ministerie van Financiën onder leiding van Stanley Raghoebarsing, zich kennen als het ware anker aan de ketting. Hij negeerde verzoeken om overleg, meldde zich niet af voor geplande afspraken, en verschool zich keer op keer achter “een nog niet ontvangen advies” van zijn directeur – zelfs een jaar later. In een zeldzame Zoom meeting gaf hij ronduit toe, dat het project geen prioriteit had en dat er geen ambtelijke capaciteit was om het te beoordelen. Zijn voorstel? Eerst moest de IDB mogelijk 1 à 2 miljoen dollar lenen aan het ministerie, voordat er intern überhaupt iemand naar de plannen kon kijken.
Dat voorstel is niet alleen bestuurlijk ridicuul, het is inhoudelijk en moreel onverdedigbaar. MONAC had juist aangeboden, het hele voorbereidende traject, inclusief onderzoeken, op zich te nemen. Het MoU had als kern, dat dit samen zou gebeuren. Toch werd deze logica volledig genegeerd.
En terwijl dit alles zich ontvouwde, bleef het stil aan de top. De president werd meermalen geïnformeerd over de tegenwerking, maar liet niets van zich horen. Zijn stilzwijgen was veelzeggend en in feite een stilzwijgende goedkeuring van de afbraak. Zelfs toen minister Albert Ramdin zich later gefrustreerd toonde over het verloop van zaken, veranderde dat niets, want uiteindelijk had het hoogste politieke gezag al lang besloten, dit project niet te laten slagen.
Wat verloren is gegaan, is meer dan een project. Het is een gemiste kans op structurele toeristische ontwikkeling, op werkgelegenheid, op herwaardering van cultureel erfgoed en publieke ruimte. Maar vooral: het is een morele nederlaag voor elk burgerinitiatief dat op constructieve wijze probeert samen te werken met de overheid. De vraag is niet of MONAC gefaald heeft. De vraag is, waarom een overheid zo opzichtig faalt om een uniek, nationaal project dat volledig in het belang is van het volk, te omarmen. Misschien is het antwoord pijnlijk simpel: wat de overheid niet kan controleren, wordt liever gesaboteerd. En zolang dat het uitgangspunt blijft, zullen de meest waardevolle ideeën in Suriname voortijdig sterven, niet door gebrek aan geld, maar door gebrek aan visie, moed en integriteit.
The post CULTUREEL KROONJUWEEL BEWUST GESABOTEERD? ..