Cubanen op weg naar een beter bestaan

door

Veel Cubanen ontvluchten door armoede gedreven, hun land. De zogenaamde ‘co-yotes’, mensensmokkelaars die misbruik maken van de wanhoop van migranten, organiseren hun reis. Elke donderdag komen er Cubanen aan op de parkeerplaats van de grenspolitie in Saint-Laurent, een tussenhalte op hun onzekere tocht, weg van de ellende op hun eiland.
Cuba verkeert in een diepe economische crisis. De helft van de tijd is er geen elektriciteit op het eiland. De economie ligt stil. Het toerisme, een van de laatste bronnen van buitenlandse valuta, is ingestort. Cubanen zoeken hun redding in de vlucht.
Het vertrek uit Cuba
Met financiële steun van familieleden die al in het buitenland wonen, en vaak door al hun bezittingen te verkopen, vertrekken veel Cubanen. Sommigen reizen alleen, als voorlopers die geld zullen sturen naar het thuisfront, anderen trekken met het hele gezin weg. Ze nemen het vliegtuig naar Suriname, met een directe vlucht van Fly All Ways of met Copa Airlines via Panama. Meteen bij aankomst op de luchthaven van Paramaribo, worden ze opgevangen door smokkelaars, vaak ook Cubanen die zich via sociale media be-kend hebben gemaakt. Een van hen vertelt ons op de luchthaven: “Zie je die groep daar? Het is vier uur ‘s middags, vanavond vertrekken ze al naar Albina, en over twee dagen zijn ze in Brazilië.” En inderdaad, we volgden hun reis: de volgende dag in Saint-Laurent waren ze daar, deel van een groep van zo’n zestig mensen, allemaal Cubanen, zittend op hun reiskoffers. Vanaf zes uur ’s ochtends wachten ze op de parkeerplaats van de internationale zone.
Een laissez-passer om Frans-Guyana door te steken
Ze zijn moe en op hun hoede, gewend aan de politiecontroles zoals die in Cuba gebruikelijk zijn. Toch lukt het om een gesprek met hen aan te knopen: “Ik wil naar een land waar ze mijn taal spreken en waar ik de kans krijg om een bedrijfje te starten. Misschien Uruguay of Chili, dat zie ik nog wel”, zegt een vrouw. “Ik wil een kapsalon openen.” Een man zegt dat hij heel handig is. Hij denkt zijn weg wel te kunnen vinden in een economie met meer kansen. “A lo Cubano!” (‘’Cubaanse stijl’’), zegt hij met een glimlach.
Alle paspoorten liggen op de bureaus van de grenspolitie ter controle. De groep wacht op de uitgifte van de laissez-passers. Even verderop staat onopvallend een bus geparkeerd, aan de kant van Charbonière. Om tien uur ‘s morgens is iedereen vertrokken. Het is niet hun bedoeling zich in Frans-Guyana te vestigen. De volgende ochtend steken ze de Oyapock over en zijn ze in Brazilië.
Brazilië draagt de migratiedruk
Eenmaal in Brazilië worden ze als vluchtelingen beschouwd. De binnenkomst zonder doorreisdocumenten is daar niet strafbaar. Na Oiapoque is Macapá de volgende halte. Daarna valt de groep uiteen. Sommigen nemen vanuit Belém het vliegtuig, anderen reizen over de weg verder zuidwaarts. Behalve een paar mensen die familie opzoeken, is de eindbestemming vaak onzeker. Net als Frans-Guyana is Brazilië zelden het uiteindelijke doel.
We wensen deze mensen veel geluk in hun zoektocht naar een nieuw leven. Toch roept dit alles ook vragen op over de positie van Frankrijk tegenover Brazilië, dat kan besluiten de grenzen voor deze migratiestroom te sluiten.
Bron: https://www.franceguyane.fr/
The post Cubanen op weg naar een beter bestaan ..