Column: Vriendjespolitiek, kruisiging en een klok die tikt

door

Het was paasweekend, maar er was nauwelijks sprake van rust of reflectie. Terwijl elders de kruisdood van Jezus wordt herdacht als een goddelijk offer voor de zonden van de mens, kregen wij een presidentiële opmerking die de wenkbrauwen deed fronsen. Volgens president Santokhi zou Jezus in Suriname niet gekruisigd zijn – er is hier immers geen doodstraf. Het kan sympathiek bedoeld zijn, maar deze opmerking sloeg als een tang op een broodmager varken. Politici moeten maar ver blijven van geloof en geestelijken moeten ook niet twee goden dienen. Het kruis was nooit puur juridisch – het was geestelijk, noodzakelijk en bedoeld om iets veel groters te dragen. Om een Goddelijk Plan uit te voeren.Opmerkelijker dan de opmerking van het staatshoofd, was het stilzwijgen van de kerken. Geen weerwoord, geen duiding – alsof men vergeten is waarom Pasen überhaupt wordt gevierd. In een tijd waarin geloof leiderschap nodig heeft, bleef het stil. De haan kraaide net als 2000 jaar geleden en Jezus werd – zoals Hij had voorspeld – verloochend door zijn eigen discipelen. En op Tweede Pasen – heel opmerkelijk – werd ook bekend dat de Paus van de minderbedeelden teruggekeerd was naar het huis van de Schepper.Ondertussen werd er in de rechtbanken een ander soort lijdensweg afgelegd. Vier partijen, NDP, DNL, A20 tot VLS, vochten voor hun kandidaten om op de felbegeerde regionale lijsten te komen. Maar de Kiesregeling is geen wenslijst – wetten zijn leidend, niet persoonlijke interpretaties. De rechterlijke macht draaide overuren, terwijl Multiforms nog wachtte om te mogen drukken. De klok tikte ook daar, terwijl Biza-directeur Nasier Eskak hard in de woestijn riep. En dan was Bronto er ook – politiek vuurwerk op het Vaillantsplein of was het Yogh plein? Tien dagen (intussen negen) gaf hij de president om op te treden tegen vermeende vriendjespolitiek. Waarom werd híj, zonder bewijs, opzijgeschoven, terwijl anderen met schaduwrijke dossiers gewoon bleven zitten? Zijn punt: als rechtvaardigheid afhangt van afkomst of partijbinding, dan zijn we ver van huis. Chan staat nu voor een keuze: kiezen voor het volk, of blijven goochelen met coalitiebelang in aanloop naar een tweede termijn. Bhagavad Gita zou zeggen: handel, zonder zich te hechten aan het resultaat. Bronto’s klok tikt richting 10 dagen, maar die van het volk tikt nog 32 etmalen. Van de VHP mag Bronto met zijn hele partij ‘opdonderen’ uit de coalitie. Maar op 25 mei, als het volk spreekt zal de bel niet alleen luiden – ze zal juichen. Niet voor een partij, niet voor een leider, maar voor rechtvaardigheid, gelijkheid en de kracht van democratie. Want hoe stil het soms ook lijkt, uiteindelijk is het het volk dat de klok luidt – en de echo daarvan klinkt het luidst op verkiezingsdag. Dan zal de echte opiniepeiling manifest worden. Nog even doorbijten…Nita Ramcharan