Column: Respect voor volk of vrees voor vonnis

door

Het zal geen gemakkelijk besluit zijn geweest om drie miljoenenprojecten plotseling on hold te zetten. Zeker niet als eerder de ministers Parmanand Sewdien (LVV) en Riad Nurmohamed (OW) op een regeringspersconferentie stellig verklaarden dat er niets aan de hand was. Behalve het juridische verzet van aannemingsbedrijf Baitali, werd de regering – lees: de president – hard op de vingers getikt door mensen uit zijn eigen kamp. Assembleelid Mahinder Jogi en minister Krishna Mathoera maakten duidelijk: dit was een brug te ver.Op papier gebeurt de opschorting uit respect voor maatschappelijke zorgen en de rechtsstaat. Maar de prangende vraag blijft: handelde president Santokhi uit politieke wijsheid, of uit juridische vrees? Met nog zes weken te gaan tot de verkiezingen, voelt het besluit eerder als een paniekerige ruk aan de noodrem dan als een goed getimede correctie.De projecten – in Nickerie, Paramaribo en Saramacca – veroorzaakten wekenlang maatschappelijke opschudding. Ook Kawtere reageerde publiekelijk en waste zijn handen in onschuld: niet zijn handtekening stond op de missive, maar die van de president. En de besluiten werden bovendien niet genomen in de Raad van Ministers maar in de regeringsraadvergadering. Wat deden de ABOP-ministers op dat moment? Stemden zij tegen, verlieten zij stilletjes de vergadering of waren ze met hun mobiel bezig? De coalitie wankelt verder, zich vastklampend aan een ongeleid projectiel.De president, die nog een termijn ambieert, lijkt te balanceren op een dun koord van electorale overlevingsdrang. De projecten moesten een gebaar zijn naar het volk na de offers van het IMF-hervormingstraject. Maar met juridische procedures die zich opstapelen en een samenleving die steeds mondiger wordt, voelt het stilleggen van de werken meer als schadebeperking dan als daadkrachtig leiderschap waarin politieke integriteit voorop staat.Bij het opschorten van de projecten maakt de president nóg een fout: hij doet een beroep op de media om ’terughoudend’ te zijn. Maar geen enkele zichzelf respecterende journalist zal zich de mond laten snoeren door oproepen die in wezen bedoeld zijn om publieke controle te temperen. Journalisten zijn geen verlengstuk van de Staat, maar een stem van de samenleving. Juist in tijden van twijfel, ondoorzichtige besluitvorming en mogelijk onrechtmatig handelen is het onze taak om te blijven graven, blijven vragen en blijven publiceren. Zo’n oproep is niet alleen misplaatst, maar een klap in het gezicht van de vrije pers.De kernvraag blijft dus: luistert de regering naar het volk, of probeert ze de schade juridisch en politiek te beperken? Zeker is dat kiezers dit allemaal meewegen als ze over 39 dagen naar de stembus gaan. Nu de loting is geweest, kandidaten zijn geschrapt en de stembiljetten klaargemaakt worden, tikt de klok genadeloos door richting 25 mei. De dag des oordeels nadert. Wie denkt dat de jackpot nu al binnen is, zou zich weleens oerlelijk kunnen vergissen.Nita Ramcharan