Column: Ondanks haat en nijd gekroond tot OAS-secretaris-generaal

door

Albert Ramdin, secretaris-generaal OAS 2025-2030

Op weg naar 50 jaar Republiek Suriname is er ongelooflijk veel haat, nijd, jaloezie en krabbenmentaliteit te merken. Op sociale media maakt negativiteit onbetaalde overuren. Als het aan een deel van de Surinamers lag, zou Albert Ramdin – ook al is hij een landgenoot – niet gekozen moeten worden in de hoogste functie van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS). Zijn naam is steeds in één adem genoemd met Suriname tijdens de uren durende vergadering waar landen uit Caricom, Noord- en Zuid-Amerika stil stonden bij de historische verkiezing van Ramdin. Het lijkt alsof misgunners Ramdin op de verkeerde kaart van Suriname hebben geplaatst. Deze functie is Ramdin absoluut niet in de schoot geworpen. Als eerste is er jarenlang veel lobbywerk verricht binnen de Caricom die met alle 14 landen als een gesloten front achter de kandidatuur stond. Sinds de OAS in 1948 is opgericht – 76 jaar geleden – werd de functie van secretaris-generaal gedomineerd door Noord- en Zuid-Amerika. Voor het eerst in de geschiedenis zal de hoogste functie ingevuld worden door het Caribisch Gebied en wel door een Surinamer. De OAS werd vooral gedomineerd door Latijns-Amerika. Ramdin heeft bewust en doelgericht gewerkt naar dit succes. Toen hij nog assistent-secretaris-generaal was, wilde hij een gooi doen naar deze positie. Dat lukte echter niet omdat de toenmalige regering vond dat hij onvoldoende steun zou hebben om gekozen te kunnen worden. Ramdin dacht er anders over, maar als je eigen land je niet kandideert, dan kom je niet op de hoge post. Deze keer waren alle kaarten op groen en de weg was open om het doel te kunnen bereiken. En ook nu geldt, niks komt voor zijn tijd. Er is kritiek geuit op Ramdin en de regering dat belangen van Suriname in sommige zaken ondergeschikt zijn gemaakt aan deze felbegeerde functie. Het is vaak een kwestie van politiek en belangen om landen achter je kandidatuur te krijgen. Het zal zeker het geval zijn geweest dat in de marge van het buitenland beleid en de vele reizen ook lobbywerk is verricht voor de functie van secretaris-generaal. Maar uiteindelijk is het de president die de hoofdverantwoordelijke is voor het buitenland beleid. Zo kan de minister niet in zijn eentje worden opgehangen aan de hoogste peperboom voor het feit dat de vonnissen over rechten van Inheemsen en Tribale Volken niet zijn uitgevoerd. Dat de Wet Grondenrechten niet in orde is gekomen, kan niet in de schoenmaat 42 van Ramdin worden geschoven. Opeenvolgende regeringen zijn er niet in geslaagd om deze zaken tot een goed einde te brengen. Er is geen politieke consensus hierover en het probleem wordt ondanks alle beloften doorgeschoven naar de periode van oil & gas. Het is hoe dan ook een geweldige mijlpaal dat minister Albert Ramdin en Suriname door de landen van de Amerika’s en het Caribisch Gebied op grootse wijze zijn ondersteund. Het is een enorme eer om deze hoge functie van een invloedrijke organisatie te hanteren. Er zijn hoge verwachtingen uitgesproken en op zijn tengere schouders gelegd. Tijdens zijn presentatie de vorige maand toonde Ramdin zich als een vis in het water als het gaat om kennis, kunde en ervaring over de OAS. En voor degenen die het hem niet gunnen: Wij zijn hem niet kwijt, want Suriname maakt deel uit van de OAS. Zijn invloed wordt alleen maar groter als het om buitenlands politiek gaat. Koning Albert heeft eindelijk zijn langgekoesterde kroon veroverd.Nita Ramcharan