Column: Hoofdrol voor de kiezer; geen chaos achter de schermen

door

Eens in de vijf jaar is in een democratie de kiezer de hoofdrolspeler. Niet alleen wordt het rode potlood gehanteerd, maar ook wordt de rode loper uitgerold voor de kiezers op weg naar het stemhokje. Het volk spreekt zich met heldere stem uit over wie het mag leiden naar een olierijke toekomst. In dit proces mag er geen enkele ruis zijn: de kiezer moet de garantie hebben dat er tijdens de stembusgang geen sprake is van fraude.We bevinden ons nu in de fase van de registratie van politieke partijen, de kandidaatstelling en de beoordeling van het werk van de 14 politieke organisaties die deelnemen aan de race naar de felbegeerde staatsmacht. Veel partijen hebben een onvoldoende gekregen van de verkiezingsorganisatie, die zelf grote steken heeft laten vallen.De Kiesregeling is een initiatief van de fractieleiders in De Nationale Assemblee. Deze regeling is op het sterfbed van het parlement, maar nog vóór het in coma ging, met algemene stemmen goedgekeurd. De wet is afgekondigd door de oranjepresident, die zich nu verontwaardigd toont over het feit dat complete partijen kunnen worden uitgeschakeld door dubbele kandidaatstelling. Als hij, tante Jenny, groene Greg, halaalpoliticus Bronto, kapitein Ronny, Bigi Bravo, de koning op een andere lijst waren opgevoerd met een valse handtekening, zouden ze geschrapt worden. Dan waren ze afhankelijk van de bijl van de president, die over hun lot moet beslissen.In de nieuwe Kiesregeling is het Centraal Hoofdstembureau (CHS) ook de strenge baas geworden over de hoofdstembureaus, die op hun beurt de stembureaus aansturen. Maar sommige bazen lijken niet te kunnen omgaan met het zwaard dat bij macht hoort – een zwaard dat bedoeld is ter bescherming, niet als wapen. Waar verkiezingen voorheen transparant verliepen, is nu – kennelijk onderhands – de instructie gegeven aan de hoofdstembureaus om zich als gehoorzame knechten te gedragen en zonder eigen wil alles door te geven aan het CHS. Terwijl het proces-verbaal openbaar wordt voorgelezen en geen geheim mag zijn, is het niet toegestaan voor journalisten of deelnemende politieke partijen om er een foto van te maken. Terwijl er niets te verbergen valt, wordt er ruis gecreëerd door machtswellust. En sinds 25 maart treedt niemand op om het tij te keren, ondanks alle ophef.Deze houding van non-transparantie is een klap in het gezicht van journalisten, en daarmee ook van het publiek. Tot op heden is er nog steeds geen informatie beschikbaar over hoeveel kandidaten landelijk zijn geschrapt en hoeveel op ongeldige lijsten staan. Het gaat om enkele honderden kandidaten. Deze opstelling vergroot het wantrouwen bij het publiek en biedt voedingsbodem voor fake-accounts om overuren te maken. Tot nu toe worden alle waarschuwingen genegeerd, waardoor de ruis kan uitgroeien tot een tropische orkaan.Verkiezingsorganen moeten het toonbeeld zijn van transparantie, om de geloofwaardigheid van het verkiezingsproces niet te ondermijnen. Verkiezingsautoriteiten moeten onafhankelijk en open handelen – ze hebben immers niets te verbergen. Het gaat om de stem van het volk. Mensen moeten het proces kunnen vertrouwen. Ze moeten zeker weten dat hun stem daadwerkelijk telt, zoals de verkiezingsslogan belooft.In een tijd waarin nepnieuws 24 uur per dag actief is, is het belangrijk om open kaart te spelen. Het applaus van het volk voor wie het stokje mag overnemen voor de komende vijf jaar moet oprecht zijn en recht uit het hart komen. Want het gaat niet om vals gejoel. Het toneel van de verkiezingen moet in de spotlight staan, met de kiezer in de hoofdrol, en met het OKB, politieke partijen, journalisten en het Anti-Fraudeplatform op de eerste rij. Als dat niet gebeurt, valt er iets te verbergen. Het CHS is muisstil! P.S. De nabestaanden van Assembleelid Edward Belfort en de samenleving worden gecondoleerd met dit enorme verlies. Moge zijn ziel het eeuwige licht bereiken.