Column: Geen volks- maar partij vertegenwoordigers

door

Tijdens de inauguratie van president Jenny Simons en vicepresident Greg Rusland beweerde Assembleevoorzitter Ashwin Adhin dat het parlement een onafhankelijke, controlerende macht is binnen onze democratische rechtsstaat. Een mooie theorie. Maar Laten we de hypocrisie benoemen: in Suriname is er bij wet geen sprake meer van volksvertegenwoordigers. Wat we hebben, zijn partijdienaren met een zetel. Het parlement is verworden tot een gehoorzame kudde, onderworpen aan partijdiscipline, waar het partijbelang de dienst uitmaakt – en het volk systematisch wordt genegeerd. Het parlement is niet onafhankelijk, het is een verlengstuk van de sterkste stroming in de partijtop – en functioneert als doorgeefluik van de partij elite.De Wet beëindiging lidmaatschap volksvertegenwoordigende organen, aangenomen in januari, is daar hét bewijs van. Volgens deze wet mogen volksvertegenwoordigers die zich niet houden aan de partijlijn – ook al handelen zij naar eer en  geweten of in het belang van de kiezers – worden uitgezet. Royement, zetelverlies, exit. De boodschap is duidelijk: de partij duldt geen afwijking. Zelfs gewetensbezwaar is nu een reden voor politieke executie.Maar het wordt nog schrijnender: de wet is niet alleen autoritair, maar ook discriminerend. Terwijl gewone parlementsleden bij de minste afwijking worden afgemaakt, blijven de partijbonzen – partijvoorzitters, oprichters, en andere leden van de partijelite – buiten schot. Zij bepalen de regels en overschrijden ze zonder gevolgen. Want hun politieke macht is de wet. Er is geen onafhankelijk orgaan – de structuren van de partij zijn vaak loyalisten van het bestuur – dat hun handelen toetst. Geen procedure die hun positie ter discussie stelt.De grondwet zegt nochtans iets heel anders. Artikel 2 stelt glashelder dat Suriname een democratische Staat is, gebaseerd op de soevereiniteit van het volk. De Nationale Assemblée vertegenwoordigt het volk (artikel 55). Niet de partij. Niet de voorzitter. Niet de eigenaar van de partij. Het volk. Punt.Ook woordenboeken, encyclopedieën en gezond verstand zeggen: een volksvertegenwoordiger is iemand die het volk vertegenwoordigt. Niet een zetelhouder die op bevel van een partijleider stemt. En al helemaal geen marionet die zijn geweten moet inleveren bij het hoofdkantoor van de partij.De ironie is dat partijen zich verontwaardigd opstellen wanneer een lid ‘overloopt’ – maar intussen hun eigen leden als eigendom behandelen. Elke vorm van onafhankelijk denken wordt gezien als rebellie. Elke poging tot trouw aan het volk als verraad aan de partij. En ondertussen blijft de partijtop onaantastbaar: ze rommelen, sturen, straffen – zonder ooit zélf verantwoordelijkheid af te leggen.Zolang dit systeem in stand blijft, is het parlement geen afspiegeling van het volk, maar een ordinaire onderafdeling van de politieke partij. Volksvertegenwoordigers die trouw willen blijven aan hun kiezers, worden kapotgemaakt. En de elite lacht. Zij zijn de enigen die wél veilig zijn in deze zogenaamde democratie.Dit is geen volksvertegenwoordiging. Dit is zeteldictatuur. Tijd om de maskers af te rukken. Zolang de partij de zetel claimt, het geweten onderdrukt én met twee maten meet, blijft de kiezer een instrument – en nooit een bron van macht. De zetel moet terug naar waar deze thuishoort: bij het volk, niet bij de partij. Trouwens, Adhin moet oppassen dat hij met voorzittershamer en al door de partij kan worden teruggeroepen! De NDP fractie (Rabin, Stephen, Ebu, Melvin) heeft zich met man en macht heftig verzet tegen de aanname van deze wet. Nu heeft ze de gelegenheid om de wet democratisch te maken en de volkswil te herstellen. Als dat niet gebeurt was de verontwaardiging maar een schijnvertoning wanneer men in de oppositiebanken zit. Zolang volksvertegenwoordigers partijvertegenwoordigers blijven, is het volk het enige dat niet vertegenwoordigd wordt, ook al is er op 25 mei gestemd. Wilfred Leeuwin