Column: Een brief van Chan aan Jenny

door

In de Verenigde Staten is het traditie: de scheidende president laat een persoonlijke brief achter voor zijn opvolger in het Oval Office. Soms bemoedigend, soms waarschuwend, maar altijd historisch. Suriname kent die gewoonte niet. Maar stel je voor dat Chan woensdag, voordat hij het stokje overdraagt aan Jenny Simons, tóch zo’n brief zou schrijven. Wat zou erin staan?Paramaribo, 16 juli 2025Lieve Jenny,Vandaag draag ik de verantwoordelijkheid van het hoogste ambt aan jou over. Een eer en een zware last, zoals jij maar al te goed weet. Je zat immers tien jaar lang in het hart van de macht – als Assembleevoorzitter onder het presidentschap van Desi Bouterse. Je kent de geur van de macht, de scherpte van kritiek en de eenzaamheid van besluitvorming. Je was loyaal aan je president, zelfs bij gewetensvragen als de goedkeuring van de amnestiewet.Maar vandaag begint een nieuw hoofdstuk. Een historisch moment: jij wordt de eerste vrouwelijke president van Suriname. Daar mag je trots op zijn. Ik feliciteer je van harte, al is dat niet zonder een steek in mijn hart. Je weet dat wij samen 35 zetels hebben – genoeg voor een stabiele regering. Ik had gehoopt dat jij over emoties heen zou stappen, want we hadden samen evenwicht kunnen brengen. Maar je koos een andere route.Toch wil ik – in de geest van continuïteit en zelfreflectie – een paar lessen met je delen. Niet als politieke tegenstander, maar als iemand die weet hoe zwaar de regeringshamer weegt. Toen ik in 2020 aantrad, trof ik een leeggeplunderde staatskas aan. De schulden waren dieper dan de Surinamerivier. Velen van jouw toenmalige collega’s hadden daar hun hand in. Jij zat in de stoel die begrotingen goedkeurde waarvan men wist dat ze op lucht waren gebouwd. Jij weet dus hoe diep de bodem was waarop ik moest beginnen.Ik heb geprobeerd het tij te keren. Herstructurering, het IMF, begrotingsdiscipline, impopulaire maar noodzakelijke besluiten. Ja, ik heb subsidies afgeschaft, tarieven verhoogd, geld geleend, schulden herschikt. Ik heb me kapot gewerkt. Maar ergens onderweg verloor ik het volk. Ik verloor het zicht op de straat. Op de wijken waar mensen vijf kilometer van mijn kabinet géén water hadden – en ik hoorde het pas tijdens de verkiezingscampagne. Laat dat jou niet overkomen.Blijf niet, zoals ik te vaak deed, hangen in nota’s en presentaties in aircozalen. Trap niet in de val van je adviseurs of de ruis binnen je partij. Bezoek het volk. Niet alleen als het verkiezingstijd is, maar juist daartussenin. Laat je niet opsluiten in een ivoren toren. Ik keek soms te lang naar de problemen, en vergat de mensen die ermee leven. Hun zorgen zijn geen cijfers – het zijn dagelijkse realiteiten.En pas op voor je eigen gelederen. Je weet wie ik bedoel. De mensen die ‘support’ zeggen maar ‘macht’ bedoelen. Die applaudisseren terwijl ze je val voorbereiden. Zet hen niet op het podium van beleid, tenzij je zeker weet dat ze het niet voor zichzelf doen. Laat je niet leiden door revanche. En zorg dat het volk voelt dat jíj regeert – niet de partijstromingen, niet de schaduwmachten.Je krijgt nu de kans om iets nieuws te bouwen. Niet zomaar een coalitie – hoewel dat met zes partijen een hele klus wordt – maar een nieuwe bestuurscultuur. Ik wens je meer wijsheid dan ik had. Sluit een deal met het IMF, want de schulden zijn nog altijd te hoog. Laat je niet in een positie manoeuvreren waarin je moet bedelen bij Oppenheimer. Luister naar de financiële wereld, want zonder hun vertrouwen is regeren als roeien zonder riemen.O ja, nog één ding voor ik mijn vertrouwelijke brief aan jou afsluit: Ik blijf in de politiek. Deze komende jaren zal ik gebruiken om mijn fundament te versterken. Ik geloof nog steeds dat ik Suriname kan dienen – maar dan niet opnieuw om puin te ruimen. Laat de fundamenten die gelegd zijn niet verdwijnen in het vuur van politieke profilering. Gooi het niet weg enkel omdat jij het anders wil doen. Geef de oil & gas – mijn droom – een toekomst, waarop ik mijn legacy in 2030, of eerder kan vestigen. Na jou zal ik zeker weer overnemen, want dat is mijn missie…God bless,ChanNita Ramcharan