Chris Polanen presenteert zijn derde roman: De Handlezer

Chris Polanen en zijn moeder. (Foto: Diederik Samwel)

Chris Polanen heeft in Tori Oso zijn derde roman gepresenteerd: De Handlezer. In het dagelijks leven werkt Polanen al decennialang als dierenarts in
Amsterdam-Zuidoost. Om de heimwee naar zijn geboorteland enigszins te
bedwingen, begon hij ’s avonds en in het weekend te schrijven. Zijn
impressies, verhalen en uiteindelijk romans situeert hij vrijwel zonder
uitzondering in Tourtonne en Rainville, waar hij een groot deel van zijn
jeugd doorbracht. Polanens ouderlijk huis aan de Julianastraat vormt de
basis voor zijn hoofdpersonen.De presentatie werd georganiseerd door de Schrijversgroep ’77. De schrijver komt zo’n drie keer per jaar naar Suriname, vooral om zijn 88-jarige moeder op te zoeken.Naar eigen zeggen probeert Polanen met zijn boeken zijn eigen Surinaamse wereld te scheppen. Zo speelt zijn debuutroman Waterjager (2017) zich af in een verre toekomst, waarin Paramaribo volledig onder water staat. Het is een zogenoemd dystopisch verhaal, maar bepaald niet onrealistisch: de stad staat geregeld blank en loopt door de stijgende zeespiegel steeds grotere risico’s. In Centaur (2021) keert hij terug naar de late jaren ’80, toen het land de wonden likte na de militaire periode. Voor zijn vorige maand verschenen boek De Handlezer koos Polanen het huidige Suriname als decor.Op de eerste pagina van zijn nieuwste boek krijgt de 61-jarige hoofdpersoon Henri in het St. Vincentius Ziekenhuis te horen dat hij prostaatkanker heeft. Hij heeft op zijn best nog maar een paar maanden te leven. Gek genoeg heeft hij nergens last van, alleen het plassen gaat soms moeizaam. Henri komt tot de bittere slotsom dat hij bar weinig heeft om met trots of voldoening op terug te kijken. Hoewel er door de jaren heen genoeg vrouwen voor hem zijn gevallen, beschikte hij tegelijkertijd over het talent om serieuzere relaties te laten klappen. Zijn leven neemt een onverwachte wending wanneer zich een knappe dertiger aan de poort meldt. Het blijkt de zoon van zijn grote liefde, die 35 jaar eerder voor een toekomst in Nederland koos en Henri achterliet in Paramaribo. Bovendien: de jongen kan handlezen.Vanaf het begin is duidelijk dat Henri niets moet hebben van familie en vrienden uit Nederland die om de zoveel tijd terugkomen voor vakantie. Hij ergert zich aan het achteloze gemak waarmee ze geld uitgeven, precies de verkeerde shorts dragen, directe, persoonlijke vragen afvuren op volslagen onbekenden, en niet eens meer weten hoe ze op een fatsoenlijke manier een rijpe manja moeten eten.Waarom Polanen zich heeft verplaatst in een op-en-top Surinaamse man?”Ik ben zelf ook weggegaan uit Suriname en heb het goed in Nederland. Wanneer ik terug ben in Paramaribo, zíe ik het mensen denken: ‘Lazer toch op met je euro’s, je koophuis en je pensioen!’ En geef ze eens ongelijk! Zij moeten zien te overleven in Suriname. Na veertig jaar Nederland ben je toch een andere diersoort geworden. Het leek me daarom wel leuk om iemand als hoofdpersoon te kiezen die altijd in Suriname is gebleven.”Diederik Samwel

...