Chan is gewoon Chan, punt.

Chan had bij zijn aantreden één simpele belofte gedaan: het anders doen. Niet een beetje anders, maar fundamenteel. Hij zou afrekenen met het verleden, met het geroof en gegraai, met de deals achter gesloten deuren. Het klonk als de stem van vernieuwing, en mensen geloofden het. Ze stemden niet alleen op zijn partij, maar op dat ene woord: anders.
Maar Chan is gewoon Chan. Punt.Wat we zien is géén afrekening met het verleden, maar een voortzetting ervan — in sommige gevallen zelfs een verscherping. Contracten met torenhoge bedragen, benoemingen op basis van loyaliteit in plaats van kunde, deals die niet door het parlement gaan maar via achterkamertjes worden verdeeld. Het is wrang, frustrerend en vooral: pijnlijk herkenbaar.
Wat ik daarbij wel wil zeggen: de mensen die het toen gedaan hebben, moeten nu niet doen alsof ze heiligen zijn. Wie het gisteren fout deed, maar vandaag met een vinger wijst, doet aan politiek zonder zelfreflectie. En dat is misschien nog wel dodelijker voor ons democratisch bewustzijn dan corruptie zelf.
Tegelijkertijd is het onaanvaardbaar dat mensen die destijds — en terecht — kritiek hadden op dat foute gedrag, het nu zelf doen. En dan nog een factor erger ook. Hoe leg je dat uit aan een samenleving die hunkert naar oprechtheid, transparantie en leiderschap met principes?
Het is dit gedrag dat het vertrouwen in de politiek totaal heeft uitgehold. Niet alleen in personen, maar in het systeem zelf. En als dat vertrouwen eenmaal weg is, dan keert het niet zomaar terug. Dan ontstaat er ruimte voor cynisme, afzijdigheid en uiteindelijk: apathie. En dat, beste mensen, is de grootste vijand van verandering.
Jerrel Harderwijk

...