Censuur in Ocer: de dictatoriale reflexen van de NDP zijn nu duidelijk zichtbaar

door

In Ocer geldt het adagium “crimen nefandum”: het misdrijf waar niet over gesproken mag worden. En o wee als een journalist het waagt om woorden als ‘moordenaar’ in de mond te nemen, dan staan de bullenpees en mierennesten al klaar! Want zo ging het tijdens de militaire dictatuur: vrijheid werd ingeperkt, angst werd gezaaid, grote mannen werden vernederd, terwijl men sadistisch toekeek en ervan genoot. Wie het aandurfde om de dictator te tarten, weet hoe dat afliep.
Onder druk komt de ware aard naar boven – bij mensen én organisaties. Dat geldt nu ook voor de NDP, de partij waarvan de veroordeelde en recent overleden Desi Bouterse voorzitter was. De dictatoriale, meedogenloze reflexen die leidden tot de Decembermoorden van 1982 zijn vandaag de dag opnieuw zichtbaar. En de Surinaamse pers? Die moet het maar slikken. In Ocer gelden hun eigen regels: de pers moet zich gedragen, en dat is het duidelijke dictaat.
En toch wil men deze partij regeermacht toevertrouwen of als coalitiepartner laten meebesturen?
Wat blijft er nog democratisch aan de Nationale Democratische Partij als de persvrijheid in Suriname wordt beknot?
De rol van de pers in een democratieIn een gezonde democratie speelt de pers een cruciale rol als waakhond van de samenleving, controleur van de macht en platform voor diverse perspectieven. Journalistieke censuur past hier niet in en ondermijnt de fundamenten van democratische principes. Hieronder bespreken we waarom censuur schadelijk is voor zowel een democratische partij als de samenleving.
Vrijheid van meningsuitingVrijheid van meningsuiting is een fundamenteel democratisch recht. Het stelt burgers en de pers in staat om onbelemmerd ideeën, kritiek en visies te delen. Wanneer een partij kiest voor censuur, beperkt dit niet alleen de persvrijheid, maar ook het recht van burgers om goed geïnformeerd te zijn. Het resultaat is eenzijdige informatievoorziening, wat de mogelijkheid voor burgers om weloverwogen beslissingen te nemen, ernstig verzwakt.
Transparantie en verantwoordingDemocratische partijen worden geacht transparant te zijn en verantwoording af te leggen aan hun kiezers. Censuur belemmert dit door kritische verslaggeving en controle op machthebbers te onderdrukken. Zonder journalistieke controle kunnen corruptie en wanbeleid onopgemerkt blijven. Dit tast niet alleen de geloofwaardigheid van de partij aan, maar ondermijnt ook het vertrouwen van de burger in het politieke systeem.
Diversiteit van standpuntenEen levendige democratie staat open voor een scala aan meningen en debatten. Censuur beperkt deze diversiteit en bevordert een monocultuur van gedachtegoed. Door verschillende stemmen te horen en te respecteren, stimuleert een democratie innovatie en sociale cohesie. Censuur onderdrukt deze processen en creëert een autoritaire sfeer waarin afwijkende meningen worden gesmoord.
Vertrouwen in democratische instellingenHet vertrouwen van burgers in democratische instellingen hangt samen met de perceptie dat deze eerlijk, open en representatief zijn. Censuur schaadt dit vertrouwen, vooral als deze wordt toegepast door een politieke partij. Het publiek kan hierdoor gaan twijfelen aan de integriteit van hun vertegenwoordigers, wat politieke apathie of vervreemding tot gevolg heeft.
Internationale reputatieVoor een partij die zich internationaal wil profileren, is censuur een valkuil. Democratische landen en instellingen hechten grote waarde aan persvrijheid en mensenrechten. Censuur maakt een partij kwetsbaar voor kritiek en kan leiden tot een reputatie als autoritair en ondemocratisch. Dit kan diplomatieke isolatie en economische gevolgen hebben.
ConclusieJournalistieke censuur druist in tegen de kernwaarden van democratie. Het belemmert vrije meningsuiting, ondermijnt transparantie en verantwoording, beperkt de diversiteit aan standpunten, schaadt het vertrouwen van het publiek in democratische instellingen en beschadigt de internationale reputatie van een partij. Democratische partijen zouden juist openheid, inclusiviteit en dialoog moeten bevorderen als pijlers van hun beleid en praktijken.
Vooralsnog geldt in Ocer: “Ocer locuta, causa finita” – “Ocer heeft gesproken, de zaak is gesloten.” Journalisten van Suriname, take it or leave it. Wie van jullie heeft nog principes?
Laten we niet vergeten: dit is hoe het sinds 1980 ging, met een dieptepunt in de geschiedenis van Suriname op 8 december 1982, en later in 2020, toen de regering-Santokhi een schuld van US$ 4 miljard erfde.
Een land honderd jaar achteruitzetten blijkt een ‘prestatie’ waarvoor grote Surinaamse zonen nodig zijn.
Dr. Ashwin Ramcharan RO