ROZENGEUR / Gerold Rozenblad
Er wordt om elke centimeter gevochten. En om elk persoon dat op de lijsten moet. Zelfs de kandidaten op het niveau van de ressorten. Begrijpelijk. Want als het op de verenigde volksvergadering zou aankomen, moeten je mensen er staan. Ook al is in het verleden gebleken hoe makkelijk omkoopbaar die zijn, je kan beter het idee hebben dat je voldoende mensen hebt, dan zeker zijn dat je ze niet hebt. Dus al moet het via de rechter, er wordt tot het einde gevochten. Hoe bitter dat eind soms ook moge zijn. ADVERTISEMENT
De ressortsraadsleden in spe zullen zich vereerd voelen. Nu zijn ze belangrijk voor en mogelijk ook na de verkiezingen. Gelijk na, welteverstaan want verder zien we ze niet. En is het de vraag of nu niet eindelijk een keer moet worden nagedacht over hoe deze structuren een keer functioneel te maken.
“Maar met deze werkgroepen is de dolksteek gegeven (voor zover ze nog niet dood zijn) aan de groepen die grondwettelijk zijn aangewezen om te doen wat de Chan-werkgroepen nu zouden moeten doen”
In elk geval Chan schijnt er klaar mee te zijn. In aanloop naar de verkiezingen toe heeft hij weer eens iets uit zijn hoge hoed getoverd (de laatste tijd lijkt hij een ware Houdini). Niet minder dan acht presidentiele werkgroepen zijn geïnstalleerd om in verschillende buurten te werken aan de verbetering van de leefbaarheid van de buurten.
Het gaat om betrokken buurtbewoners die zich vrijwillig inzetten om de buurten te verbeteren, werd opgetekend. Gebrek aan vindingrijkheid kun je de pres niet verwijten. Als politieke huis aan huis bezoeken niet meer werken, moet je iets anders bedenken.
De politieke wandelmars heeft zijn kracht klaarblijkelijk verloren. Wanneer buurten letterlijk geteisterd worden door groepen die meer lawaaiend erdoor trekken dan een goede boodschap verkopen geeft dat te denken. Wat beter dan mensen inzetten die de buurtbewoners kennen. Dan komt de boodschap beter over.
Waar is immers de genoemde spontaniteit en onbaatzuchtigheid voor de buurtontwikkeling, wanneer wordt aangegeven dat de mensen betaald zullen worden. En vraag ik mij af hoe hoog de “maandelijkse vergoeding” is die zal worden betaald uit de ministeriele budgetten. Dan kan ik de uitspraak van coördinator Asis beter beoordelen die zegt dat de mensen het niet doen om financieel gewin, maar uit maatschappelijke betrokkenheid. En ook dat het geen politieke zet is, zoals bij beweert. Als je zou zeggen dat het opvallend is dat de werkgroepen worden geïnstalleerd tijdens de cruciale periode van de verkiezingsstrijd, zal dat zeker worden gepareerd met de uitlating dat niet gewerkt wordt voor nu, maar voor de toekomst.
Maar met deze werkgroepen is de dolksteek gegeven (voor zover ze nog niet dood zijn) aan de groepen die grondwettelijk zijn aangewezen om te doen wat de Chan-werkgroepen nu zouden moeten doen. Wat als in een buurt de werkgroep meent dat straat A moet worden gerehabiliteerd, maar een uit hun winterslaap gewekte ressortsraad meent dat het juist straat B moet zijn ? Zal de werkgroep zijn gelijk krijgen of weegt de mening van de grondwettelijke raad zwaarder ? Zo kan er op elk ontwikkelingsvlak een oorlogje worden uitgevochten in de buurt.
Het kan nog lollig worden. In elk geval kunnen de raadsleden voor wie er nu gevochten wordt, als ze volledig buitenspel gezet blijken te zijn, zich opmaken voor werken met de benen omhoog. De inspanning wordt hen uit handen genomen door de Chan-werkgroepen. Wat wil je nog meer ?
roziegeur@gmail.com