Broodjes herinneringen

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Ik ben niet altijd een liefhebber van brood geweest. Als kind kreeg ik vaak brood mee naar school, bijvoorbeeld met pindakaas, maar ik at die lang niet altijd op. Soms bleef het zo lang in mijn tas zitten dat het beschimmelde. De geur herinnerde me er dan aan dat ik weer eens een broodje was vergeten.ADVERTISEMENT

Brood eten was geen plezier, eerder een verplichting, waar ik tegenop zag. In weinig gevallen at ik het om mijn honger te stillen. Ik hield gewoon meer van warm eten, zoals rijst met kip en groente, dat vond ik lekkerder. ’s Avonds at ik trouwens ook meestal weer brood.ADVERTISEMENT

“Juist ver van huis ben ik het Surinaamse brood meer gaan waarderen, zoals het broodje kip”

Ik besefte toen niet dat niet ieder kind de luxe had om met een broodje van huis naar school te gaan. Ook begreep ik niet meteen waarom een klasgenoot mij vroeg of hij mijn broodje mocht hebben; het broodje dat ik net in de pauze weer terug in mijn tas had gestopt. Heel enthousiast gaf ik het aan hem: ik was ervan af en ik hoefde het niet weg te gooien. Pas jaren later besefte ik dat ik hem daarmee ook had geholpen. Daarom bewonder ik de programma’s die worden georganiseerd om kinderen met een broodje te ondersteunen.

Pas op latere leeftijd ben ik brood gaan waarderen. Ik leerde andere soorten kennen dan de bekende ‘Chinese puntjes’: volkorenbrood, tarwebrood, meergranenbrood. Ook het beleg werd gevarieerder: kip, rundvlees, garnalen en zoutvlees. Eén van mijn favorieten was broodje bokking of bokking met ei. Ik kon er zo drie van op. Mijn smaakpapillen werden echt verwend door die broodjes. Als ik er nu aan terugdenk, realiseer ik me dat ik al jaren geen broodje bokking (met ei) meer heb gegeten.

In Nederland leerde ik brood als lunch te eten. Dat was even wennen, want als Surinamers eten we meestal in de middag warm; rijst met groente en vlees. In Nederland kreeg ik vaak verschillende soorten grote brood voorgeschoteld, zoals kadetjes en ciabatta waaruit je kon kiezen, meestal met kaas of een simpel beleg, zoals stukjes kip. Wat me verrastte, was de enorme variatie: elk brood had zijn eigen smaak en consistentie, het ene wat zachter, het andere wat knapperiger.

Juist ver van huis ben ik het Surinaamse brood meer gaan waarderen, zoals het broodje kip. Want ook al heb je in Nederland veel keuze en allerlei soorten beleg, je lichaam verlangt toch naar dat ene speciale broodje dat herkenbaar is, vertrouwd, en vooral gevuld met herinneringen.

Ik ging op zoek naar een toko om een Surinaams broodje te scoren. En hoewel de smaak dicht in de buurt kwam, smaakte het toch nét iets anders dan in Suriname. Dus nu, wanneer ik een broodje eet, doe ik dat niet alleen om mijn maag te vullen, maar ook uit trots. Het is mijn bijzondere broodje, een stukje van het land waar ik van hou. Een broodje dat me verbindt met andere broodliefhebbers én met de tijd waarin ik brood nog als vanzelfsprekend beschouwde. Ik kan er gerust een hele brooddag van maken.

headleydwt@gmail.com