Bordo, Baas en Bravo

DE SNIJD / Armand Snijders

Dit wordt een beetje een vreemde column. Want deze verschijnt eerst in de papieren vrijdageditie van de Ware Tijd, ofwel twee dagen vóór de verkiezingen die Suriname al minstens een jaar in de ban houden. Maar twee dagen ná de verkiezingen – op dinsdag – komt ze pas online. En ik kan in één aflevering niet schrijven over wat komen gaat én wat is geweest. Dat wordt immers erg verwarrend.ADVERTISEMENT

Maar ik kan wel aandacht besteden aan opvallende figuren die min of meer een opvallende rol hebben gespeeld in vijf jaar Chan en direct of indirect van invloed zouden kunnen zijn op de uitslag. Die bovendien één ding met elkaar gemeen hebben/hadden – of misschien zelfs twee: Bordo, Baas en Bravo. Allereerst is hun leven mede bepaald doordat ze met hun neus in de cocaïne zaten – in ieder geval figuurlijk – en hen dat ook forse celstraffen heeft opgeleverd die ze niet hebben uitgezeten.ADVERTISEMENT

“Het is ondenkbaar dat hij niet op de hoogte was van de foute stappen van Bordo”

En dat ze allemaal invloed hebben (gehad) op de wijze waarop Chan zijn presidentschap heeft vervuld; de één meer dan de ander. Laten we met Bordo beginnen: als redelijk vers in Frankrijk veroordeelde drugsboef was de Abop-ondervoorzitter zeer nadrukkelijk – als namaakkoning uitgedost – aanwezig bij de inauguratie van Chan als president en van zijn voorzitter Bravo als vicepresident. Dat moest voor de samenleving al een veeg teken aan de wand zijn voor wat nog komen zou.

Dat Chan enkele weken later schaamteloos een gouden munt van Bordo kreeg en vooral ook accepteerde, zei veel over zijn uitgesproken intenties om korte metten te maken met criminele individuen binnen zijn regering en daarbuiten. Want hij kon ruiken dat daar een smerig geurtje aan zat. Maar ja, hij was ook al in zee gegaan met Bravo, die niet alleen door de Fransen maar ook in Nederland bij verstek was veroordeeld. En die ondanks zíjn drugsverleden vp is geworden.

Op voorspraak van zijn eveneens besmette voorzitter werd Bordo in januari door Chan benoemd tot directeur van de Anthony Nesty Sporthal, terwijl hij daarvoor geen enkele opleiding of vaardigheid had. Ook werd hij benoemd tot beleidsadviseur op het ministerie van Regionale Ontwikkeling en Sport (ROS). Het verkrijgen van deze functies was het zoveelste voorbeeld van het bekende family & friends-beleid, waarin deze regering heeft uitgeblonken.

Bordo strooide in navolging van de vp goud, auto’s en voedselpakketten in het rond en liet ondertussen ‘NIS’ verder verpieteren. Aan zijn loopbaan als directeur kwam in november 2022 abrupt een eind toen de politie hem wilde oppakken op verdenking van ‘moord, medeplichtigheid aan moord, doodslag, deelneming in een criminele organisatie, bedreiging met misdrijf, overtreding van de wet Verdovende Middelen en van de wet Money Laundering’. Hij was hoogstwaarschijnlijk dankzij de connecties van zijn partij binnen het justitieapparaat getipt en wist te ontkomen. Precies een jaar geleden liep hij uiteindelijk toch nog tegen de lamp. Hij werd in het Braziliaanse Sāo Paulo aangehouden en is nu in afwachting van zijn uitlevering aan – hoogstwaarschijnlijk – Frankrijk.

Het is zeer opmerkelijk dat Chan in al die jaren niets heeft gezegd over de criminele capriolen van Bordo, terwijl hij wel verantwoordelijk was voor zijn benoeming bij het NIS. Ook niet of hij uiteindelijk is ontslagen en of er een opvolger is benoemd. Het zijn onderwerpen waarvoor Chan zijn kop in het zand steekt. Maar het is ondenkbaar dat hij als president niet op de hoogte was van de foute stappen van Bordo. Hij moet door de Braziliaanse justitie op de hoogte zijn gesteld van de vijf Surinaamse politici – inclusief Bordo – die door het buurland ervan worden verdacht banden te onderhouden met leden van de cocaïnemaffia. Wie de andere vier zijn, wordt overigens verzwegen.

De kans dat Bravo in het buitenland wordt gearresteerd om zijn straf in Nederland of Frankrijk uit te zitten, valt te betwijfelen. Want de vp is een gevangene in eigen land, wat overigens erg lastig is voor een man in zijn functie. Maar hij heeft de gemoederen in eigen land de voorbije vijf jaar danig beziggehouden. Hij had schijt aan iedereen en alles en ging met ‘zijn’ ministeries gewoon zijn eigen gang en zette Chan met enige regelmaat in zijn hemd. En perste er af en toe een geweldsdelict uit, jokte daarover in De Nationale Assemblee en haalde de internationale pers met zijn fratsen rond Inter Moengotapoe.

Het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat we hem terugzien in het nieuwe machtscentrum dat straks gekneed moet gaan worden, want zijn Abop wordt naar verwachting geminimaliseerd. Wie we in ieder geval niet terugzien, is Baas Bouta. Immers, de oud-president is dood, tot grote opluchting van Chan. Maar in …

...