Boos

door

GANGA / Sharda Ganga

We zijn weer lekker boos op Hollandse journalisten, merk ik. Daar had ik vroeger ook vaker last van, in die lang vervlogen tijd dat ik nog dacht dat alle nieuwsmedia totaal onafhankelijk en onpartijdig waren en oog en oor hadden voor alle verhalen. Schattig was ik. Toen groeide ik op.

Ik proefde een soort verontwaardiging bij een boel mensen, omdat Suriname alleen interessant zou zijn voor de Nederlandse pers als het om Bouterse ging. Als aasgieren kwamen die Nederlandse journalisten af of het bericht van Bouterses dood en je gaat zien … daarna hoor je niets meer van ze.

“Laten we diep in onszelf kijken: waarom zou de Nederlandse pers meer belangstelling voor ons moeten hebben dan voor andere landen zoals wij?”

De conclusie die je, kort door de bocht, daaruit zou kunnen trekken is, dat die mensen van mening zijn dat de Nederlandse pers altijd belangstelling zouden moeten hebben voor Suriname en niet alleen als het over die man ging. Meer belangstelling dan voor andere landen, zoals Suriname.

Waarom vinden we dat eigenlijk? Het nieuws gaat altijd over dingen die opvallen. Goed nieuws is geen nieuws. Rampen zijn nieuws. Rariteiten zijn nieuws. Onhebbelijkheden, onvoorstelbaarheden, onverwachte zaken.

Over Sudan wordt alleen gerapporteerd als er weer gruweldaden zich hebben voorgedaan. Haïti is in trek als er of weer een coup of weer een aardbeving is. Als een oorlog te lang duurt, raakt de interesse ervoor op; zie Ukraïne, zie Gaza.

Hetzelfde geldt voor hongersnoden, natuurrampen, dictators. Buitenlandse nieuwsdiensten zijn niet geïnteresseerd in begrotingen die kloppen, anti-malariacampagnes die werken, zaken die alleen op nationaal niveau iets uitmaken. Dit geldt voor alle landen, maar helemaal voor landen in het mondiale zuiden.

Laten we diep in onszelf kijken: waarom zou de Nederlandse pers meer belangstelling voor ons moeten hebben dan voor andere landen zoals wij? Vinden wij diep in ons hart nog steeds een klein beetje dat we anders zouden moeten worden behandeld dan andere landen? Laten we in dit vijftigste jaar van onze onafhankelijkheid daar eens van af proberen te komen.

Ja maar… hoor ik u denken: er wonen zoveel Surinamers in Nederland hè, die diadingens (er zijn woorden die besmet zijn geraakt deze afgelopen jaren en ik heb soms moeite ze op te schrijven, vergeef me). Maar die diamensen, die lezen gewoon Starnieuws en de Ware Tijd online en dat soort dingen, hè. Die wachten voor hun nieuws over Suriname niet op Parool, de Volkskrant of, het allerergste geval: de Telegraaf. En als uw familie dat laatste wel doet, dan is het tijd andere familie aan te schaffen.

Natuurlijk moet je de invloed die ze hebben niet onderschatten. Zeker nu we richting verkiezingen gaan, kunnen we al gauw weer wat journalisten verwachten die op zoek gaan naar de nieuwe stemmen, nieuwe hoop en dat soort dingen.

Zulke aandacht kan mensen soms sneller vleugels geven dan goed voor ze is. Soms moet je mensen in de luwte laten groeien, maar ja, ik ben intussen deel van de oudere, bedachtzamere generatie. Dus: laat die mensen gewoon hun werk doen, we hoeven hun berichten niet te volgen. En als ze u interviewen, zeg dan precies hetzelfde als je tegen een Surinaamse journalist zou zeggen. Dat helpt al een heleboel.

Overigens, als ik het heb over de Nederlandse media hierboven, dan bedoel ik de superwitte Hollandse media en niet sommige Suri-praatprogramma’s die een vrijhaven zijn geworden voor alles wat ongefilterd los wil gaan, ongehinderd door feiten of logica en vooral voortgestuwd door verwarring en venijn. Maar daarover een andere keer meer.

gangadwt@gmail.com