Bloemen

door

GANGA / Sharda Ganga

We kunnen wel honderd bloemen laten bloeien, zoals Mao Zedong dat ooit liet weten, maar lieve hemel, we kunnen echt wel met minder toe, in onze politieke bloementuin. Persvrijheid is een belangrijk goed en de pers moet natuurlijk zelf weten wat ze belicht. Maar diep diep diep in een verafgelegen hoekje van mijn democratisch en rechtstatelijk hart is er een klein hartekreetje dat piept: ‘kunnen we misschien wat minder aandacht geven aan elk stukje bermkruid?’

Bijvoorbeeld dat aan partijen die al aan een vorige verkiezing hebben meegedaan en niet meer dan duizend stemmen hadden vergaard, een maximaal aantal woorden wordt besteed. Dat partijen die pas in de laatste negen maanden vóór een verkiezing uit hun winterslaap komen, een maximaal aantal keren met hun naam in de krant mogen. (Verplichte nummertjes op Moederdag, Vaderdag, valentinedag, Dag van de Arbeid, nieuwjaarsdagen, Phagwa, Srefidensi et cetera niet meegerekend.). Dat partijen die alleen iets te melden hebben over interne strubbelingen en voorzittersperikelen verbannen worden uit onze nieuws.

“Nog frappanter dan frappant, maar niet heus, zijn de avances van PL naar de NDP, of nou ja, naar Ashwin Adhin”

Ik zag dat er een samenwerking is aangegaan door drie partijen: SDU, PVRS en DNW. Interessant, dacht ik, waar staan die letters eigenlijk voor, welke partijen zijn dat? Nou, dat zijn Sociaal Democratische Unie (259 stemmen in 2020), De Nieuwe Wind (96 stemmen in 2020) en de Permanente Voorspoed Republiek Suriname partij, waar ik misschien wel eerder van heb gehoord, maar er was geen plaats meer in dat deel van mijn hersenen waar ik afkortingen van politieke partijen opsla. Wat mij opviel: het bericht op Starnieuws over de samenwerking telde meer woorden dan de twee partijen (SDU en DNW) aan stemmen hadden behaald in 2020.

Ook heel frappant vond ik de toestand rond de lijsttrekker van de combinatie DOE/A20. Ik las eerst dat er een superkandidaat is aangesteld als lijsttrekker van die combinatie en een paar uur later zag ik het bericht van een dag eerder waarbij A20 aangaf dat ze niet heel blij waren met de door DOE naar voren geschoven kandidaat. Wat sneu voor die lijsttrekker, dacht ik, en wat veelzeggend voor die samenwerking. Wat de reden voor die teleurstelling ook mocht zijn, wat is de toegevoegde waarde van de publieke uiting van die teleurstelling?

(Nog frappanter dan frappant, maar niet heus, zijn de avances van PL naar de NDP, of nou ja, naar Ashwin Adhin. Gratie zou Adhin moeten krijgen als ook in hoger beroep zijn veroordeling blijft staan, zegt PL-papa Paul. Ik hoorde in de verte de huwelijksbellen al rinkelen. Vergeten is de ‘ik ga dood om jou, maar waarom wil jij niet eens flauwvallen voor mij’-episode van de eerste regering Bouterse).

Er zijn meer mensen, commentatoren, analytici, columnisten, die pleiten voor een samenbundeling van kleine partijen. Maar wie wil nu van kapitein op een eigen schip gedegradeerd worden tot machinist of stuurpersoon? Dan liever kapitein op een houten vlot. Maar we weten allemaal: elke combi spat uiteindelijk toch uiteen. Teveel kapiteins op een schip leidt gegarandeerd tot schipbreuk.

gangadwt@gmail.com