Bijeen

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

“You are beautiful people. Stay united in the coming months. Don’t let politicians divide you”. Met deze hartstochtelijke kreet sloot Anastasia ‘Anna’ Guscina van het Internationaal Monetair Fonds haar missie in Suriname af. De afgelopen twee jaar kwam ze als missieleider van de internationale financiële brandweer regelmatig naar Paramaribo. Ze werd niet alleen verliefd op het land en zijn mensen, maar vooral op het lekkere eten.

Dat ze bijna in tranen uitbarstte omdat haar bezoekjes met de negende review van het economische herstelprogramma ten einde zijn gekomen, is dus begrijpelijk. Wie houdt nou niet van Surinames culinaire rijkdom?

“Laten we naar elkaar luisteren. Laten we proberen om elkaar te begrijpen. En wie weet, misschien komen we er dan wel uit”

Maar met haar hartenkreet heeft ze ons wel een schier onmogelijke opdracht gegeven, zo kort vóór de verkiezingen. Dit wordt een Augias-taak. Hoe blijf je als volk verenigd wanneer veertig politieke partijen aan je trekken? Hoe dan? Dat is de grote vraag.

Want in Suriname is het makkelijker om een loterij te winnen dan om het eens te worden over wat het beste is voor het land. Iedereen wil hetzelfde: een welvarend, veilig en gelukkig Suriname. Maar de weg ernaartoe? Die is bezaaid met obstakels; allemaal politiek. Zoals verkavelingspolitiek. Etnische politiek. Hebberige politiek. Graaipolitiek. Roofpolitiek. Plunderpolitiek.

Laat je niet uit elkaar drijven door politici, zegt Anna. Maar wat als ze dat al hebben gedaan? Wat als we al zo verdeeld zijn dat we niet eens meer weten waar we over ruziën? Is er dan nog hoop?

Neem nou de verkiezingen. Iedereen heeft een mening, maar niemand luistert naar elkaar. De één zweert bij links, de andere bij rechts. Soms links-rechts. Maar wat willen we eigenlijk? Willen we een land waar iedereen gelijk is? Of een land waar iedereen vrij is? Of een land waar iedereen gelukkig is? Of willen we gewoon een land waar we niet meer hoeven te ruziën over wat we willen?

En dan heb je nog de sociale media. Iedereen is een expert, iedereen weet het beter. We liken en sharen alles wat onze mening bevestigt en alles wat daar tegenin gaat, daar worden we boos op. Maar wat bereiken we ermee? Worden we er slimmer van? Of worden we alleen maar meer bevestigd in ons eigen gelijk? In onze eigen verdeeldheid?

En dan heb je nog de talkshows en de ‘invloedwensers’. Iedereen schreeuwt door elkaar heen, niemand laat elkaar uitpraten. Maar, wat is het punt? Willen we de ander overtuigen? Of willen we gewoon onze eigen stem laten horen?

Zo kunnen we nog wel even doorgaan. We zijn verdeeld over politiek, over religie, over cultuur, over smaak, over seksuele geaardheid. We zijn het zelfs oneens over de vraag of we het oneens mogen zijn. Maar wat als we nu eens zouden proberen om alvast naar elkaar te luisteren? Wat als we nu eens zouden proberen om de ander te begrijpen? Wat als we nu eens zouden proberen om samen tot een oplossing te komen?

Zou dat niet mooi zijn? Een land waar we niet meer zijn verdeeld, maar verenigd. Een land waar we niet meer ruziën, maar samenwerken. Een land waar we niet meer schreeuwen, maar luisteren.

Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want de politici, die hebben er alle belang bij dat we verdeeld blijven. Want dan kunnen zij mooi de macht behouden.

Dus wat moeten we doen? Moeten we ons laten verdelen? Of moeten we ons verenigen? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat we erover moeten praten. Want als we niet praten, komt er nooit een oplossing.

Dus laten we het erover hebben. Laten we naar elkaar luisteren. Laten we proberen om elkaar te begrijpen. En wie weet, misschien komen we er dan wel uit. Misschien kunnen we dan wel weer samen lachen. Misschien kunnen we dan wel weer samen feesten. Misschien kunnen we dan wel weer samen leven. Dit alles, zonder eerst elkaars kleur te zien. Een hopeloze opgave? Misschien niet, als we Anna als consultant in de arm nemen om ons te begeleiden. Dan kan ze ook een beetje langer genieten van ons lekkere eten.

ivancairo@yahoo.com