Bewoners Amakkakondre verharden hoofdweg dorp uit eigen initiatief

Wat lange tijd onmogelijk leek, is onlangs voor de bewoners van het dorp Amakkakondre aan de Boven-Suriname werkelijkheid geworden. De mensen hebben zelf de handen uit de mouwen gestoken en de hoofdweg naar het dorp verhard met straattegels. Een video hierover, van initiatiefnemer Ramon Main, gaat momenteel viraal op social media.

ADVERTENTIE

Velen prijzen de inspanningen van de dorpsbewoners, die hiermee hebben bewezen dat burgerinitiatief werkt mits alle neuzen in dezelfde richting wijzen. Main zelf spreekt van een droom die in een daad is omgezet. Hij legt uit hoe het dorp zijn eigen hoofdweg aanlegde.
“In januari 2024 kreeg ik een idee dat simpel klonk, maar veel losmaakte: Wat als we zelf de hoofdweg in mijn geboortedorp in het binnenland van Suriname zouden aanleggen? In veel landen doet de overheid dat soort werk. Maar wat als je woont op een plek waar asfalt een zeldzaamheid is? Waar de overheid afwezig is? Dan kun je wachten… of je doet het zelf.”
Main schrijft dat hij dit niet alleen wilde doen. “Niet uit onvermogen, maar omdat samen iets doen krachtiger is dan solo succes.” Dus begon hij – vanuit Nederland – met het activeren van zijn dorpsgenoten.
Main: “We hadden geen budget, maar wel mensenkracht. Daarom vroegen we iedereen in het dorp om in zes maanden tijd het equivalent van 200 euro te sparen. Een flink bedrag, zeker in het binnenland. Toch zeiden velen ja – omdat ze geloofden dat het echt iets kon veranderen.”
Bij gebrek aan ervaring, was er wel lef aanwezig. “Niemand van ons had ooit een weg aangelegd. Maar we hadden wél lef, gezond verstand en duidelijke afspraken. We leerden al doende, vroegen advies en werkten als een team. Materialen werden slim ingekocht bij leveranciers die tot diep in het binnenland konden leveren – met personeels- en bulkkorting.”
Het was geen gemakkelijke route; het materiaal moest over de rivier vervoerd worden. Main schrijft dat vanuit Paramaribo de materialen eerst 300 kilometer over de weg moesten naar Atjoni, en vanaf daar de rivier op. Straattegels werden met de hand de boot ingeladen en er weer gelost in het dorp. Letterlijk elke steen. “We bouwden deze weg met onze blote handen”, aldus Main.
Er was geen geldelijke beloning voor zij die meehielpen. Dit gaf het geheel meer betekenis. “We deden dit niet voor een salaris. Eén van mijn teamleden verwoordde het treffend: “Als dit voor geld was, was ik allang gestopt.” De initiatiefnemer benadrukt dat dit meer dan een project was: een missie. “Een daad van zelfredzaamheid. En een bewijs dat collectieve actie wérkt – zelfs zonder externe hulp.”
Main: “We stonden elke dag om 5 uur op en werkten door tot middernacht. Spierpijn, blaren en vermoeidheid waren standaard. Maar niemand gaf op. Want dit was méér dan een weg. Dit was ons verhaal, onze trots. We begonnen met zeven mensen. Maar al snel deed het hele dorp mee – jong en oud. Wat ik daar zag, was pure gemeenschapskracht. En voor mij: échte leiderschap. Niet door voorop te lopen, maar door anderen te laten geloven dat zij het konden. Dat de weg er nu ligt is een teken van vertrouwen in wat mogelijk is als mensen het samen doen.”

...