Bewegend beeld

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Anderhalf tot twee uur, soms zelfs drie, helemaal opgaan in een verhaal. Het blijft voor mij magisch hoe bewegend beeld en geluid je kunnen meevoeren naar andere landen, andere werelden en je daarbij ook nog eens emotioneel kunnen raken. Dat is wat film nog steeds met mij doet. Naast lezen is het één van de kunstvormen die mijn leven blijft vormen.ADVERTISEMENT

Eén van de eerste films die ik in de bioscoop zag, was ‘Superman’. In een volle theaterzaal, met een groot scherm voor me en indringend geluid, werd ik volledig meegezogen in het verhaal. Die ervaring is mij bijgebleven en heeft mijn liefde voor film alleen maar versterkt.

“Een écht verhaal in elkaar zetten – met beeld, waarbij je de kijker voor even meeneemt zonder dat die het beseft – is en blijft een kunst”

In mijn jonge jaren ging ik vaak naar de bioscoop, zondagmatinees na de zondagschool. Theater Star en Tower waren de zalen van toen. Ik herinner me nog goed dat er tijdens de voorstelling een pauze was, waarin je snel naar buiten mocht om in de rij te staan voor popcorn en frisdrank of om naar het toilet te gaan.

Ook met de school ben ik een paar keer naar de bios geweest. Dat was weer een heel andere ervaring: samen met klasgenoten film kijken. Soms werd er geroepen, gelachen of vloog er popcorn door de lucht. Dan moest één van de leerkrachten opstaan om ons tot de orde te roepen. Dat lukte soms pas na een paar minuten en vaak bleef het daarna ook niet lang rustig. Toch vond ik die uitjes altijd bijzonder, samen, in een andere setting, een gezamenlijke beleving delen.

Er was een periode waarin er in Suriname nauwelijks nog commerciële bioscopen actief waren. Ze verloren de strijd met de videotheken en later de dvd-theken. De klassieke bioscoopbeleving raakte op de achtergrond. Maar in 2002 bracht stichting The Back Lot een nieuwe impuls, met filmfestivals en educatieve programma’s. Daarmee maakte de samenleving kennis met een ander soort filmervaring, los van het klassieke bioscoopbezoek. In november 2010 vond de officiële opening van TBL Cinemas plaats. Sindsdien is er weer een vaste plek waar we films kunnen zien, waar we opnieuw worden meegenomen in de magische wereld van cinema.

‘Wan Pipel’ is één van de films die ik vorig jaar opnieuw op het witte doek zag. Helaas niet onder een vreugdevolle aanleiding: het was een ode aan regisseur Pim de la Parra, die net was overleden. Ondanks dat ik de film al talloze keren had gezien, was het opnieuw een avontuur om, onder leiding van Prins Pim, meegenomen te worden in het overbekende verhaal van Suriname en het streven om één volk te worden.

Ik lachte weer om de bekende grappen, werd opnieuw geraakt door de indringende momenten en aan het eind kreeg Prins Pim een staande ovatie voor zijn bijdrage aan de vorming van zowel mij als de Surinaamse cinema. Hij was ook één van de initiatiefnemers van de Suriname Filmacademie waar een aantal Surinamers – onder wie ik – op hebben gezeten en direct met Prins Pim hebben gediscussieerd over filmmaken.

Tegenwoordig is het eenvoudig om een video te maken. Met alleen je telefoon kun je al iets vastleggen of een verhaal vertellen. De technische drempel is laag en dat opent nieuwe deuren voor jonge makers. Maar een écht verhaal in elkaar zetten – met beeld, waarbij je de kijker voor even meeneemt zonder dat die het beseft – is en blijft een kunst.

Los van het eren van de meesters die ons zijn voorgegaan, of er nog steeds zijn, is deze column ook een ode aan de kunst van het bewegende beeld. Ik hoop dat makers ons blijven vermaken, verrassen, raken met hun verhalen en mij vooral dat gevoel blijven geven. Het gevoel dat ik weer die kleine jongen ben, die samen met zijn moeder in Theater Tower naar ‘Superman’ zit te kijken.

headleydwt@gmail.com