BEVOLKINGSBELEID OF BELEIDLOOS BEVOLKEN?

Terwijl de eerste volkstelling in meer dan een decennium bezig is, weten wij als Surinamers gevoelsmatig, dat de bevolking gegroeid is. Compleet nieuwe woonwijken, appartementjes in bestaande wijken, meer autoverkeer en een komen en gaan van en naar het binnenland, waar wij nauwelijks zicht hebben op kampen die tot nederzettingen uitgegroeid zijn. De kans om in bepaalde buurten Portugees, Spaans of Hakka te horen, is soms groter dan Nederlands of Sranan Tongo. Suriname heeft zwakke instituten, corrupte functionarissen en gebrekkige wetshandhaving. Er kan geld verdiend worden en gebruikt worden om je een weg om de regels heen te kopen. Documenten die oneigenlijk in Suriname verkregen worden, kunnen op weg naar een uiteindelijke eindbestemming, zoals de Verenigde Staten van Amerika, behoorlijk handig uitkomen. Er is veel transmigratie, van overlevers en gelukszoekers op doortocht. Maar er zijn ook veel politieke en economische vluchtelingen die wel degelijk een blijvend bestaan in dit land proberen op te bouwen. Daarnaast plant het minder opgeleide gedeelte van onze bevolking zich voort als wilde konijnen. Het is niet ongebruikelijk om alleenstaande moeders tegen te komen, die sportteams kunnen vullen met kinderen van een even grote collectie aan verwekkers. Je kunt je bestaande bloementuin laten overwoekeren en het onkruid op een dag ‘variatie’ noemen. Veel meer was er niet aan ontwikkelingsgedachte bij de kolonisator, die gewoon werkpaarden zocht voor plantages en daarna multinationals die grondstoffen kwamen ontginnen om weg te dragen.
Dat heet beleidloos bevolken. Je zou ook kunnen kiezen voor een ontwikkelingsgedachte, ondersteund door een gericht bevolkingsbeleid. Je kiest voor wie je waar en wanneer toelaat en vooral waarom. Paramaribo vol laten stromen met bedieningspersoneel, casino-croupiers en schoonmaaksters, leidt niet echt ergens heen. Als de shore-base en downstream activiteiten ons groeidoel grotendeels concentreren, moeten wij de bevolkingsstromen richting Saramacca, Coronie en Nickerie stimuleren, met een inburgeringsplan, met eerstelijnszorg op medisch gebied en met meertalig basisonderwijs. Inburgering moet de nieuwe Surinamer vormen tot iemand die zich binnen drie tot vijf jaar verstaanbaar, wegwijs en productief kan maken. Iemand die de maatschappij opzoekt, een start probeert te maken met ombouw en gemeenschapszin aanvoelt. Voor energieopwekking en voor voedselproductie, zullen wij ervaren middenmanagers en technisch personeel nodig hebben, tenzij wij een speelbal van import en inflatie willen blijven. Nickerie leent zich met de bestaande infrastructuur en toegang richting Guyana, daar beter voor. Het alternatief hierop is een broeihaard voor criminele organisaties, mensenhandel, armoede, overdraagbare ziekten, radicalisering, ongelijkheid zonder belastingopbrengsten, die het zorgstelsel, het gevangeniswezen en de politie aan middelen leegtrekt. Suriname heeft de keuze om het lot zijn beloop te laten of een vormende hand te hebben in hoe onze samenleving zich ontwikkelt.
The post BEVOLKINGSBELEID OF BELEIDLOOS BEVOLKEN? ..

...