BESCHOUWING — Suriname verdient betere politici dan opportunistische egotrippers

De in allerijl gevormde coalitie tussen de NDP, NPS, Abop, PL, BEP en A20, gevolgd door het ondertekenen van een intentieverklaring en een regeerakkoord – ogenschijnlijk om Suriname (opnieuw) te redden – blijkt, nog geen maand na de plechtige bijeenkomst in Ballroom Prince, niet meer dan een voorspelbaar toneelstuk. Het is een klassiek geval van déjà vu: 26 mei 2020 – ‘same script, amended cast’.

Tekst Wilfred Leeuwin

Karikatuur AI created

Nog voordat de plechtige beloften in daden konden worden omgezet, vertoont het politieke huwelijk al fundamentele scheuren en ontaardt het in een stoelendans van opportunistische egotrippers. Net als vijf jaar geleden blijft het motief onveranderd: zoveel mogelijk politieke macht bijeenrapen. Een opvoering waarin de VHP, als op één na grootste partij, zich niet buitenspel laat zetten, maar tot het uiterste zal gaan om alsnog aanspraak te maken op de hoofdprijs.

“Dit is geen tijd voor loze beloften of achterkameroverleg, maar voor transparant bestuur, ideologische duidelijkheid en verantwoordelijkheid tegenover de samenleving”

Stoelendans

De samenleving moet waken voor een rol als passieve toeschouwer in deze stoelendans. Hoewel het vormen van een coalitie geen direct doel is van de verkiezingen – immers, het mandaat is het kiezen van volksvertegenwoordigers – lijkt de stem van de kiezer openlijk te worden misbruikt door partijen die hun zetels inzetten als machtsmiddel.

De manier waarop dit gebeurt, varieert van inferieur tot ronduit primitief. Het gevolg: groeiende politieke onzekerheid, niet alleen bij de dansers zelf, maar ook onder de burgers. Die onzekerheid wordt verder aangewakkerd door doorzichtige, opportunistische uitspraken; helaas, een politieke stijl die na vijftig jaar onafhankelijkheid wordt herkend.

Het gonst van sterk uiteenlopende opvattingen over omkoping, over de bereidheid van politici om koste wat het kost de macht te grijpen. Pogingen om de schijn op te houden alsof er niets aan de hand is, zijn tekenen van zwakte en onzekerheid.

De realiteit is schrijnender: onvermogen om het gegeven woord te houden, interne machtsstrijd binnen partijen, een gebrek aan transparantie richting de samenleving en een onvermogen om tijdig beleidsvoornemens te communiceren. Dit alles ondergraaft het vertrouwen in de politiek.

Regeerbeleid

Wat mag worden verwacht van het aangekondigde regeerbeleid van NDP-voorzitter en vermoedelijk aankomend president Jennifer Geerlings-Simons? Onder de huidige omstandigheden is het maar de vraag met welke intentie, visie en deskundigheid dit beleid wordt opgesteld. Wordt het, net als vijf jaar geleden, een samenraapsel van mooi geformuleerde wenselijkheden – al dan niet oprecht – maar zonder concrete korte-, midden- of langetermijnvisie?

Een degelijk regeerakkoord vereist brede maatschappelijke consultaties en diepgaande discussies tussen coalitiepartners. Echter, in dit geval lijkt het te gaan om zes partijen met sterk uiteenlopende opvattingen, die nauwelijks met elkaar van gedachten hebben gewisseld.

Overigens, het gaat om politici die nog geen drie weken terug elkaar hebben bestreden. De tegenstellingen tussen de Abop en BEP en de koude oorlog tussen PL en Abop liggen nog vers in het gehuegen. Het is haast aanneembaar dat politici die niet door één deur kunnen, maar nu in een coalitie zitten, zodra het ze goed uitkont met elkaar zullen afrekenen. Dit besef dringt door tot hun eigen achterban en zorgt dan weer voor een ongemakkelijk gevoel bij leden met een oprechte politieke inborst.

Normaal gesproken zou dit hét moment zijn voor serieuze onderhandelingen, lange dagen en nachten van overleg over economische, sociale en maatschappelijke vraagstukken. Maar de stoelendans om macht, het veiligstellen van posities en het behartigen van de belangen van kapitaalkrachtigen, invloedrijken en sponsoren, krijgen voorrang boven het landsbelang.

De situatie van politiek-Den Haag toont aan hoe moeilijk het is om een coalitie van ideologisch uiteenlopende partijen bijeen te houden. In Nederland duurde het meer dan zes maanden om een kabinet te vormen, dat vervolgens binnen zes maanden weer viel.

Crises

Terwijl de stoelendans voortduurt en zelfs intenser wordt, viert de criminaliteit hoogtij. Het Korps Politie Suriname (KPS) komt met een lauwe verklaring waarin het slechts bevestigt wat iedereen al weet: de verruwing neemt toe.

De wisselkoers slaat op hol, gevoed door politieke en speculatieve sentimenten. Minister Stanley Raghoebarsing van Financiën en Planning doet een opmerkelijke en verontrustende uitspraak: hij voelt zich niet langer geroepen om uitleg te geven en laat het over aan de nieuwe coalitie. De Centrale Bank van Suriname (CBvS), de andere monetaire autoriteit, lijkt niet opgewassen tegen het politieke geweld en houdt zich op de achtergrond met een nietszeggende verklaring.

De afgelopen vijf jaar zijn gekenmerkt door toegenomen inflatie, dalende koopkracht en groeiende armoede, ondanks mooie woorden van president Chandrikapersad Santokhi. Nu zijn het juist deze politici die het land verder naar de afgrond helpen en zichzelf blijven vetmesten.

Dat het hen niet gaat om het landsbelang blijkt uit de laatste handelingen van de zittende regering. Missives worden op het laatste moment uitgevaardigd, met twijfelachtige doelmatigheid en rechtmatigheid. …

...