BESCHOUWING — Hopen op gezamenlijke verantwoordelijkheid

De beoogde regering die de NDP gaat vormen met vijf kleinere partijen, staat een ondankbare taak te wachten: het land verder uit het slijk trekken waar het in de periode 2010-2020 terecht was gekomen. Het is zeker geen onmogelijke klus, maar om succes te hebben zullen alle zes partijen en partijcombinaties zich onvoorwaardelijk moeten verbinden aan het ‘s landsbelang en niet alleen voor het eigenbelang mogen gaan. Er bestaat in de samenleving een hoop twijfel of die gezamenlijke verantwoordelijkheid wel bestaat.

Tekst Armand Snijders

Beeld FB NDP

Het tempo waarin de zes coalitiepartijen elkaar vonden in de dagen vlak na de verkiezingen, was niet te danken aan de verschillende ideologieën die naadloos op elkaar aansluiten. Van sommige partijen is de precieze ideologie zelfs nagenoeg onbekend. Behalve dan dat ze op vooral etnische leest zijn geschoeid en dat ze als belangrijkste doelstelling hebben in het machtscentrum te komen, no matter what.

“De samenleving kan hoop putten uit de goede voornemens van Geerlings-Simons en moet vooral hopen dat zij niet dezelfde fouten maakt als haar voorganger”

De ideologie van de NDP is deels ingegeven door het zogeheten ‘revolutionaire’ gedachtegoed, waar men in veel andere partijen van gruwelt. Echter, gehoopt wordt dat partijvoorzitter en beoogd president Jennifer Geerlings-Simons een veel gematigder toon aanslaat dan haar illustere voorganger Desi Bouterse en dat zij de ratatouille van partijen enigszins op één lijn kan krijgen. Want dat heeft het land echt nodig om de ontwikkeling te brengen die het volk al een eeuwigheid – tevergeefs – is beloofd.

Ook al is de huidige regering van president Chandrikapersad Santokhi er voor een deel in geslaagd de puinhoop op te ruimen die de regeringen-Bouterse hadden achtergelaten, het was niet voldoende om de harten van veel kiezers opnieuw te winnen. Want de bevoordeling van family and friends en de corruptieschandalen hadden funeste gevolgen voor de opgebouwde goodwill. Dat de VHP en Santokhi niet mogen terugkeren, hebben de kiezers onmiskenbaar duidelijk gemaakt op 25 mei.

Onderling voldoende vertrouwen

De nieuwe coalitie is op papier de wens van het volk die gestalte krijgt. Met een tweederde meerderheid lijkt er geen vuiltje aan de lucht om het land te regeren ware het niet dat het vooral de NDP zal zijn die met haar achttien zetels de dienst wil uitmaken. Daar is op zich niets mis mee, ze is immers de grootste. Als er onderling voldoende vertrouwen is én de beslissingen duidelijk worden uitgelegd en onderbouwd, kunnen daar weinig bezwaren tegen bestaan.

Toch zullen van verschillende kanten ook wensen komen. Maar Geerlings-Simons zal ook onder druk worden gezet om daaraan toe te geven. Zij staat waarschijnlijk voldoende haar ‘mannetje’ om niet toe te geven aan deze vormen van chantagepolitiek, waarvan vooral Abop van vicepresident Ronnie Brunswijk zich de afgelopen regeerperiode heeft bediend en waar Santokhi slechts ten dele tegen was bestand. Echter, hij kon niet anders, want als de gele partij zou vertrekken, dan was het gedaan met zijn regering.

Brunswijk telt zijn zegeningen

Geerlings-Simons heeft wat dat betreft geluk. Zij en de NDP zijn niet afhankelijk van Abop. Alleen de komende weken heeft ze deze partij ‘even’ nodig om in het parlement een tweederde meerderheid te krijgen om de president en vicepresident te kiezen, daarna kan ze gerust verder regeren. Dus bij het minste of geringste conflict mag Brunswijk zijn biezen pakken.

En dat weet hij. Het feit dat hij het vicepresidentschap niet opnieuw kan claimen en ook het voorzitterschap van De Nationale Assemblee hem niet is gegund en dat hij dat schijnbaar zonder morren accepteerde, betekent dat hij zijn zegeningen telt en allang blij is dat zijn partij mag meeregeren. En hij realiseert zich kennelijk ook dat hij met zijn chantagepraktijken niet moet aankomen bij de regeringsleider, anders gaat hij onherroepelijk via de zijdeur af. Dat is goed nieuws voor de andere kleine coalitiepartners; die hoeven in ieder geval niet bevreesd te zijn dat ze door Brunswijks grillen uit de regering worden gezet. Zoals Pertjajah Luhur (PL) dat heeft ervaren onder Santokhi.

Grip op bewindslieden

En hopelijk houdt Geerlings-Simons ook nadrukkelijk haar grip op alle bewindslieden die zij zal aanstellen en ze niet – zoals bij Santokhi vaak leek – ‘maar wat aan laat rommelen’. Het is in ieder geval een goed teken aan de wand dat zij de kritiek op de toekenning van met name het ministerie van Grondbeleid en Bosbeheer aan PL gemotiveerd heeft weerlegd. Ze zegt dat de focus van haar zal zijn gericht op een vorm van werken en dat zij absoluut geen corruptie zal toestaan. Dus de kans dat de Javaanse partij dit departement opnieuw tot het ministerie van Landjepik kan omdopen – zoals in het verleden werd gedaan – is niet waarschijnlijk.

De samenleving mag dus hoop putten …

...