BESCHOUWING — De grote verliezers

De verkiezingen van zondag kende uiteraard niet alleen winnaars. Er waren ook veel verliezers, die de komende tijd hun wonden zullen moeten gaan likken. De Ware Tijd zet ze op een rij.

Tekst Armand SnijdersADVERTISEMENT

Beeld FacebookADVERTISEMENT

Het gros van de kandidaten voor het lidmaatschap voor De Nationale Assemblee (DNA) zal met een kater op 26 mei zijn wakker geworden. Immers, dat waren er 713, terwijl er slechts 51 stoelen zijn gereserveerd om het volk te mogen dienen. Velen wisten vooraf dat ze op een onverkiesbare plaats stonden en konden alleen maar hopen dat ze met voorkeursstemmen toch een plekje in het hoogste college van staat zouden komen.

“Ze mogen in De Olifant minimaal vijf jaar uithuilen om vervolgens opnieuw te kunnen beginnen”

Slechts een enkeling voerde daar ook echt campagne voor. Uiteindelijk lukte het twee van hen op die manier hun doel te bereiken en een assembleezetel te bemachtigen: Ingrid Bouterse-Waldring, die als lijstduwer op plek 51 van de NDP stond en Poetini Atompai (NPS). Beiden haalden ze elk rond de zesduizend stemmen en daarmee de kiesdeler.

Kleine partijen

Maar het merendeel had niet zoveel geluk. Vooral bij de kleine partijen zal er massaal worden getreurd, want daarvan haalde niemand genoeg stemmen. Alleen Alternatief 2020 (A20) lukte het wel om een plaatsje te bemachtigen in het parlement. De overige zeven partijtjes en combinaties kunnen de grootste verliezers op financieel gebied worden genoemd, omdat ze geen zetels hebben gehaald. Daardoor zijn ze hun waarborgsom van ruim een half miljoen Surinaamse dollar kwijt.

Maar dat wisten ze van tevoren, dus daar mogen ze ook niet over zeuren. Het stond eigenlijk al ruim vóór 25 mei vast dat in ieder geval Volkspartij Leefbaar Suriname (VLS 2023), Democratische Unie Suriname (DUS), De Nieuwe Leeuw (DNL), Arena Politieke Partij (APP) en Partij voor Communicatie (PVC) geen enkele kans maakten. Ze bestaan vooral uit opportunisten zonder enige bestuurlijke en politieke ervaring en bovendien hebben ze niet de enorme financiële middelen die de ‘gevestigde’ partijen wel hebben.

Optie voor Suriname (Optsu) en Democratisch Alternatief 1991 (DA ’91) konden vooraf misschien nog een beetje hopen op een zetel, maar dat bleek tevergeefs. Het zal voor nieuwkomers in de toekomst wel een extra reden moeten zijn om zich vooraf af te vragen of zij überhaupt wel een reële kans maken om in ieder geval één zetel te halen. Want hun deelname is verspilde moeite geweest.

Angelic del Castilho

Ondanks dat Angelic del Castilho en DA ’91 een redelijk intensieve en inhoudelijke campagne voerden, konden zij veel kiezers niet bekoren. Er is kennelijk meer nodig om kiezers over te halen. En dan te bedenken dat de partij, die in 1991 begon als een alliantie van meerdere partijen, vanaf de oprichting tot 2015 altijd actief een rol heeft gespeeld in de politiek en deel uitmaakte van alle regeringen-Venetiaan. Maar bij de verkiezingen van dat jaar wist DA ’91 geen zetels meer te behalen.

Del Castilho, die in 2015 de eerste vrouwelijke partijvoorzitter in Suriname werd, had volgens menigeen ‘één van de beste’ verhalen over hoe het land zou moeten worden ontwikkeld, maar miste het charisma om dat op de juiste wijze op de kiezers over te brengen. En dat al meerdere verkiezingen achter elkaar. Dus moet misschien wel de slotconclusie worden getrokken om de partij op te doeken. Of – indien daar belangstelling voor is – te fuseren met een gelijkgestemde partij, zoals de NPS.

Chandrikapersad Santokhi

Dat de op papier grootste verliezer van deze verkiezingen VHP-voorzitter en president Chandrikapersad Santokhi is, daar bestaat geen enkele twijfel over. Dat hij na zondag vrijwel niets van zich heeft laten horen, zegt in feite al genoeg.

Want in de afgelopen vijf jaar zorgde hij er regelmatig via zijn communicatiekanalen voor nadrukkelijk op de voorgrond te zijn en alle aandacht te krijgen. Door zich nu nagenoeg te verstoppen, toont hij zich een heel slechte verliezer. Terwijl het besef kennelijk nog niet tot hem is doorgedrongen dat het verlies van de VHP grotendeels aan zijn eigen handelen is te wijten.

Hij kan weliswaar zichzelf een schouderklopje geven dat zijn regering de situatie van het land in macro-economisch opzicht heeft verbeterd. Dat is ook in de Ware Tijd veelvuldig aangehaald. Maar hij verwaarloosde een groot deel van het volk dat de duimschroeven aangedraaid kreeg en daardoor echt moest pinaren. De verlichting die werd beloofd kwam maar in beperkte mate en vaak ook nog bij de verkeerde mensen terecht.

Gedonder in de coalitie

Het constante gedonder binnen de coalitie, het steeds maar weer instellen van nieuwe commissies waar niemand iets van begreep en het hardnekkige family & friends-beleid wekten eveneens weinig vertrouwen.

Wat hem uiteindelijk definitief heeft opgebroken is dat hij met zijn VHP in de aanloop naar de verkiezingen opeens voor Sinterklaas ging spelen en dat plotseling …

...