BESCHAMENDE BEELDEN HUIZE ASHIANA

door

De berichten en beelden over de situatie in Huize Ashiana zijn pijnlijk en beschamend. Niet omdat ze nieuw zijn, maar omdat we ze al te lang normaal zijn gaan vinden. Het grootste verzorgingstehuis van Suriname, waar honderden ouderen hun laatste jaren doorbrengen, bevindt zich in een staat die mensonwaardig is. Gebrekkige hygiëne, tekort aan personeel, vervallen infrastructuur en een sfeer die eerder aan verwaarlozing dan aan verzorging doet denken.
Het is een open wond in onze samenleving. En wat nog schrijnender is: het lijkt alsof we ermee hebben leren leven. De zogenaamde ‘ziekenboeg’ – de afdeling voor bedlegerige ouderen – symboliseert het falen van een zorgsysteem dat geen antwoord weet te geven op vergrijzing, armoede en institutionele leegloop. Wanneer uitzichtloosheid de dagelijkse realiteit vormt voor mensen die hun hele leven hebben bijgedragen aan dit land, dan is er iets fundamenteels mis. Niet alleen in het beleid, maar in onze collectieve moraal.
Er wordt vaak gewezen naar de overheid. En terecht. Structurele zorg voor ouderen is geen gunst, maar een grondwettelijke en morele plicht.
Toch kunnen we het probleem niet uitsluitend bij de staat leggen. De staat is traag, log en vaak ondergefinancierd. Maar waar blijft de samenleving? Waar blijven de bedrijven met hun maatschappelijke verantwoordelijkheid? Waar blijven de vakbonden die jarenlang contributie verzamelden van deze mensen? Waar blijft het onderwijs, dat generaties opleidt, maar ouderen vergeet?
De toekomst van Ashiana – en van ouderenzorg in bredere zin – ligt in samenwerking. Een model waarbij overheid, private sector, maatschappelijke organisaties en burgers gezamenlijk investeren in infrastructuur, zorgpersoneel en sociale dynamiek.
Ouderenzorg mag niet louter gezien worden als medische verzorging, maar als waardig samenleven. Het moet ook gaan over zingeving, betrokkenheid, creativiteit, veiligheid en zelfrespect.
Het wordt tijd dat we onze kijk op ouderdom herzien. Ouderen zijn geen last, geen sluitstuk van de begroting. Ze zijn dragers van kennis, van geschiedenis, van menselijke waardigheid. Een verzorgingstehuis zou een plaats van rust, respect en gemeenschapszin moeten zijn – geen depot waar mensen worden geparkeerd tot zij hun laatste adem uitblazen.
Wat we vandaag tolereren in Huize Ashiana, zegt alles over hoe we later zelf behandeld zullen worden. Als we nu niets doen, zijn we medeplichtig aan dehumanisering. Dat vraagt geen schokreactie van één week, maar duurzame betrokkenheid van jaren.
Wat nodig is, is geen loutere donatie, maar structurele verandering. Wat nodig is, is een nationaal ouderenzorgplan dat inzet op renovatie, opleiding, budgettaire garanties en vooral: menselijke warmte. De vraag is niet langer of we het ons kunnen veroorloven. De vraag is: Kunnen we ons veroorloven om niets te doen?
The post BESCHAMENDE BEELDEN HUIZE ASHIANA ..