Bepaalde korpsleden schaden hun eigen korpsleiding en het vertrouwen van het volk

door

Amper een week geleden uitte oud-minister van Justitie en Politie, Jennifer van Dijk-Silos, scherpe kritiek op het Korps Politie Suriname (KPS). Ze wees op ernstige tekortkomingen binnen het korps, waaronder een gebrek aan ethiek en misstanden die zich afspelen in de schaduw van het uniform. De korpsleiding voelde zich genoodzaakt om krachtig te reageren tijdens een persconferentie.
Maar nog voordat de echo van hun woorden was weggeëbd, kwamen al twee nieuwe schandalen aan het licht: drugs en geld verdwenen bij de Narcoticabrigade, en grote geldbedragen bleken te zijn ontvreemd bij de politiepost Munder.
En dat is nog niet alles. Een maand geleden werd nog melding gemaakt van een gewapende roofoverval, die later een mislukte ripdeal bleek te zijn — een drugsberoving waarbij nota bene getrainde politieambtenaren betrokken waren.
Wat gebeurt er met onze ordehandhavers?
Het Surinaamse volk verdient bescherming, geen schijngedrag en schandalen. Niet de critici tasten de reputatie van het korps aan, maar korpsleden die zich schuldig maken aan corruptie, diefstal, drugscriminaliteit en intimidatie. Terwijl de leiding haar best doet het korps te verdedigen, wordt zij juist door eigen manschappen in diskrediet gebracht. De bevolking ziet het met lede ogen aan. Het vertrouwen verdampt, en elke persconferentie wordt met toenemend cynisme ontvangen.
Als we onze rechtsstaat en soevereiniteit willen behouden, dan kan dit niet langer zo doorgaan. Wie zich aansluit bij het KPS moet begrijpen dat hij of zij niet toetreedt tot een bende in uniform, maar tot een instelling die grondwettelijk verankerd is in de bescherming van de samenleving. We kunnen en mogen niet stil blijven.
Het is tijd voor een integrale doorlichting van het hele korps. Niet om politiemensen te beschadigen, maar om de goeden van de kwaden te scheiden. De burgers hebben recht op transparantie, betrouwbaarheid en rechtvaardigheid.
Daarom doe ik een dringende oproep aan alle verantwoordelijke actoren: de regering, het Openbaar Ministerie, de Nationale Assemblee, mensenrechtenorganisaties, burgerinitiatieven én de media om gezamenlijk het imago van het korps te herstellen. Niet voor de schijn, maar voor de toekomst van ons land.
Want hoewel er geen heiligen wonen in Suriname, leven hier wel mensen met liefde en respect voor Mama Sranan. Laat hún stem de boventoon voeren. Het kan en het móet anders.
Clayton Hiwat
Bachelor of Arts in de Journalistiek en rechtenstudent