Bauxiet-exporten niet in langetermijn belang van Suriname: ‘no refinery, no deal!’

door

De export van bauxiet als grondstof, zou niet in het langetermijn belang van Suriname zijn. Tot die conclusie komt Marc Waaldijk, samen met een groep deskundigen van de bauxietsector. Zij hebben uitgerekend dat Suriname maar liefst 20 keer meer kan verdienen als bauxiet tot aluinaarde wordt verwerkt en dan pas wordt geëxporteerd. Ook zou de spinoff van het opzetten van een aluinaarde-raffinaderij enorme positieve gevolgen hebben voor het aantal arbeidsplaatsen en de levensduur van de bauxietmijn. Daarom raden de deskundigen aan om niet haastig over te gaan tot de export van bauxiet, maar dat er lokale waardetoeving plaatsvindt voor de export.

In een analyse hebben de deskundigen rekening gehouden met de (internationale) trend. Suriname besloot reeds in 1963 om geen bauxiet meer te exporteren. Maar ook de wereld stapt af van de export van ruwe bauxiet, bijvoorbeeld Indonesië sinds 2023 en in Ghana waar een wet in de maak is om vanaf 2025 geen exporten meer toe te staan. Export gebeurt over het algemeen alleen nog als bijproduct, omdat het grootste gedeelte van de bauxiet tot aluinaarde wordt verwerkt.

Volume:

De aangevraagde concessie van Chinalco bevat 100 Metrieke ton (MT) “high grade” bauxiet; dat is de hoogste kwaliteit. Indien deze eerst gemijnd wordt, is het niet meer rendabel om voor de overige 650 MT “low grade” bauxiet een aluinaarde plant op te zetten. Indien er samen met de ontwikkeling van mijn ook een aluinaarde-raffinaderij opgezet wordt, dan kunnen de totale bauxietreserves van 750 MT verwerkt worden tot 250 MT aluinaarde.

Waarde:

Volgens de huidige afspraken in de conceptovereenkomst zal het exporteren van bauxiet maximaal USD 8.4 miljard in exportwaarde genereren (100 MT x USD 84 USD/MT (prijsaanname)). Indien er een aluinaarde-raffinaderij wordt opgezet dan zal er totaal USD 175 miljard aan exportwaarde worden gegenereerd (250 MT x 700 USD/MT). Het verschil is meer dan een faktor 20.

Levensduur van de mijn:

In het geval van 100 MT bauxietexport bij een productie van 6 miljoen ton per jaar, is de levensduur van de mijn circa 16 jaar. Indien de bauxietreserves verwerkt worden tot 250 MT aluinaarde bij een productie van 2 miljoen per jaar, is de levensduur van de mijn meer dan 100 jaar.

Arbeidsplaatsen:

Bij het opzetten van slechts een bauxietmijn voor de export van ruwe bauxiet zullen er totaal maximaal 500 banen worden geschapen (400 direct en 100 uit de “spin-off”). Bij het opzetten van en bauxietmijn voor een aluinaarde-raffinaderij zullen er totaal ongeveer 5000 banen worden geschapen. 1400 direct plus 3600 uit de “spin-off”. Dat basseren de deskundigen op 100 jaar industrie-ervaring in Suriname.

Milieu:

Een Environmental and Social Impact Study(ESIA) inclusief een Free, Prior and Informed Consent (FPIC), voor het mijnen in primair bos, duurt 2-3 jaar waarna er een “Impact Benefit Agreement” moet komen met de vier dorpen van West Suriname. Er zal bosverlies van 6000 ha (30% van de concessie) plaatsvinden en een uitstoot van ongeveer 4 miljoen ton carbon met zich meebrengen. De omzetderving van Carbon Credits is dan USD 250-300 miljoen over de levensduur van de mijn.

Conclusie:

Indien Suriname de volledige waarde van het Bakhuisgebergte wil benutten, moet te alle tijden voorkomen worden dat er bauxiet wordt geëxporteerd. Er dient geëist te worden dat de waarde toevoeging in Suriname gebeurt middels het opzetten van een aluinaarde-raffinaderij, bij voorkeur gevolgd door een aluminium smelter.

Gezien het feit dat de eerste olieopbrengsten in Suriname in 2028 worden verwacht (samen met de geprojecteerde eerste bauxiet exporten), is een haastige deal voor enkel bauxiet-exporten niet in het lange termijn belang van Suriname!

De deskundigen zijn er duidelijk over: ‘No refinery, no deal!’

..