Baskita

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Regelmatig ga ik nog op bezoek bij mijn kind. Althans, zijn rustplaats. Onderweg daar naartoe zie ik altijd een Food Basket. Die oranje containers die voor het volk waren. Duurzaam. Tot de verkiezingen werden verloren. Samen met de duurzaamheid smolten de baskets als sneeuw voor de zon. Leeg, verlaten en steeds meer vervallen staan ze erbij. Zonde.

Onderweg naar de rustplaats van mijn kind bedacht ik me wat er kon worden gedaan met die lege containers. Toen ik bij mijn kindje kwam, vergat ik die oranje bouwsels eventjes. Zijn rustplaats lag er mooi bij. Het is een tuintje geworden met kleurrijke planten. Bloemen die bloeien. Alsof hij wil laten weten dat het goed gaat met hem.

“Wat als we nou gewoon die oude containers van Food Basket verzamelen op een locatie net buiten het centrum? En dat we daar dan de daklozen opvangen?”

Soms vraag ik hem kracht. Dat heb ik nodig. Bijvoorbeeld voor de uitvoering van een project. Met daklozen. Dat is een groep die mij altijd heeft geïntrigeerd. In Nederland draaide mijn eerste -expo ook om daklozen. Mensen die schreeuwen, maar niet werden gehoord. Mensen die tussen de mazen van de samenleving waren gevallen. Die niet omhoog werden getrokken. Slechts verder de afgrond in getrapt. Bespuwd. Het zijn mensen die worden gehouden in de positie waarin ze zijn. Soms door henzelf. Soms door ons. En soms door gewijzigde beleidsinzichten.

Belachelijk dat we het Bureau Dak- en Thuislozen hebben gesloten. Zonder enige vervanging. Belachelijk dat we dit willen herhalen. Harteloos. Op een dag beslissen dat een locatie dient te worden gesloten? Zonder na te denken over adequate vervanging? Nog steeds vraag ik me af hoe dat mogelijk is.

Gelukkig zie je steeds vaker hulpverlening. Sommigen zeggen dat ze gehoor geven aan hun goddelijke roeping. Met een portie eten. Of een hossel die net zo goed als slavenarbeid betaalt. Voor anderen is het een manier om hun karma schuld te betalen. Dat is niet echt helpen. Dat is mode maken. En een nieuwe karma schuld creëren.

Laatst, toen ik terugreed naar de stad, viel het kwartje. Blijkbaar had het bezoek aan mijn kind mij erg goed gedaan. Want, boi, ik zag ineens het licht. Dat ga ik nu met jullie delen. Wat als we nou gewoon die oude containers van Food Basket verzamelen op een locatie net buiten het centrum? En dat we daar dan de daklozen opvangen? Dan kunnen we tenminste nog naar waarheid zeggen dat die baskieten duurzaam en voor het volk worden gebruikt.

Een baskiet kun je gebruiken om dingen in op te vangen, toch? Waarom dan geen mensen? Niet zomaar mensen. Surinamers. Die dakloos zijn. Maar nog steeds mens.

christiowijnhard@gmail.com