ALS EEN BLAD AAN EEN BOOM

door

Met een verhaal over tweelingen en borstvoeding, probeerde Bravo zich een weg te banen naar het vicepresidentschap. Leef lang genoeg en je maakt alles mee. De kardinaal in de kerk van zetels probeerde zich na twintig jaar parlementair opportunisme, uiteindelijk te bedienen van een evenredigheidsargument. Het meeste aantal stemmen, dat voor hem in vier verkiezingen een bijzaak was, was nu plotseling het leidende principe. Die duizend verdwaalde stemmen maakten dat het verschil in cv tussen hem en Gregory Rusland, de reeds bereikte beleidsakkoorden tussen de NDP en de NPS en het draagvlak van de twee andere partners, van mindere betekenis waren. Als een blad aan een boom sloeg het abopisme om. Het is niet de enige scherpe politieke bocht die we mee hebben mogen maken in een betrekkelijk korte tijd. De stelling van de eindeloos typende apen leert ons, dat als een stel apen lang genoeg klungelt achter een toetsenbord, er uiteindelijk wel Shakespeare uit de printer rolt. We hangen straks de vijftigste kalender als onafhankelijk Suriname op en onze Hendrik de Vijfde laat nog op zich wachten.
Over uitslagen valt niet te twisten
Santokhi glunderde op het podium op 23 mei in de onaantastbaarheid van zijn functie, zijn partij en zijn populariteit. Suriname had nog nooit zoveel oranje gezien. Misschien had voetbalminnend Nederland zelfs nog nooit zoveel oranje gezien. Het was voldoende voor hem om een sneer te laten richting de pretendenten: die moesten niet gaan huilen over de eerlijkheid of oneerlijkheid van verkiezingen, die waren volmaakt en ongenaakbaar verlopen en de uitslag was de uitslag. Als een blad aan een boom sloeg ook de VHP om. Nog geen week later klom de VHP in de pen met punten van protest. Punten die het de voorzitter van het hoofdstembureau Paramaribo weinig tijd kostte om van tafel te vegen.
Jullie gaan allemaal rijk worden
Dezelfde VHP die de onvermijdelijke olierijkdom verkondigde en met de RVI verkiezingsstunt al aan het verdelen was, weliswaar in Oranje Mopé tegoed, vooralsnog, wist onder de 87.000 kiezers 60.000 goedgelovige digitale inschrijvers op sleeptouw te nemen. Maar nog geen maand later heeft de VHP het over de grote uitdagingen waar het land voor staat en hoe wij ons letterlijk financieel niet rijk moeten rekenen. Nu weten wij dat het chanisme een vorm is van exceptionalisme: wat Chan kan, kan Chan alleen. Wie heeft die olie gebracht?, vroeg de VHP-voorzitter retorisch op het afsluitingspodium. Klaarblijkelijk was het beoogde antwoord niet filosofisch, geologisch of theologisch. Het bleek dat Chan de olie had gebracht, omdat alleen Chan dat kon. En die olie omzetten in rijkdom, ook voor Gregory Rusland en ook voor Jenny Simons, was dan ook iets wat Chan kan en Chan alleen. Hoewel hij in die retoriek volhardt, slaat hij voor wat betreft zijn bereidheid ook als een blad aan een boom om. Hij wil dat namelijk niet in samenwerking vanuit de oppositiebanken. Dat is niet vanuit welke positie hij alle Surinamers rijk wil maken. Hij heeft daar toch echt de voorwaarde van het presidentschap voor.
Mensenrechten
Maar de grootste omslag is geen blad aan een boom, maar een geheel groene tak zelf. De enige partij die nooit door overlopen Bouterse de macht bezorgde, de fakkel van waarheid, de fakkel van gerechtigheid, het huis van Venetianisme, de rots van mensenrechten, is als kiezelsteen in een paarse soela terechtgekomen en wij moeten ons af en toe in de ogen wrijven, van wie wij allemaal zij aan zij door de ballrooms zien banjeren met elkaar. Het huis dat Bouterse gebouwd heeft, waarin zijn weduwe parmantig ronddoolt, waarvan de economen nu gajes in de bajes of vluchtelingen op de Balkan zijn, heeft haar deuren geopend en praat liever over de toekomst. De ‘waka en no luku gwa baka’-attitude is nieuw voor de oudste partij van Suriname – een partij waar moraal en karakter altijd meer betekend hebben dan het populisme van de dag. Waar het ging om jezelf bewijzen, eigen lof uit de weg gaan en om kameraadschap die standhield tijdens strenge oppositionele winters. Die waarden leverden uiteindelijk het morele overwicht op; ze waren meer dan principes, het waren credo’s. Het is nog best onwennig om Gregs met Jenny’s, Sylvano’s met Ramons of Ivans met Ashwins en Etiennes te zien. Wij brengen medelijden op wanneer straks de getrouwen van het Japin-instituut een zoomlink moet openen naar verre oorden zonder uitleveringsverdrag of deelnemers moeten toelaten vanuit cellen in Santo Boma.
Misschien dat de doortypende apen ons uiteindelijk nog een smakelijke komedie opleveren. Maar de kans lijkt groter dat ook de samenstelling van deze gelegenheidscoalitie als een blad aan een boom kan omslaan.
The post ALS EEN BLAD AAN EEN BOOM ..