Alleenstaand

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

De laatste tijd ben ik veel in contact geweest met alleenstaande moeders. Jonge, Surinaamse vrouwen. Zij zijn niet alleen in de steek gelaten door hun partner. Ook de overheid, het bedrijfsleven en zelfs opleidingsinstituten walsen over deze groep heen. Jammer voor deze groep. Triest dat de genoemde instituten dit doen. Het is net alsof de vrouwen worden gestraft voor iets dat gewoon onderdeel is van het leven.

De straf is dat zij door allerlei regels en procedures in dezelfde positie worden gehouden. Als een vrouw vooruit zou willen komen, moet ze extra hard haar best gaan doen. Vaak worden vrouwen gestraft als ze in verwachting raken. Hoewel het tegen de wet is, worden waar mogelijk vaak arbeidscontracten niet verlengd. As vrouw doe je er zelfs goed aan niet te zeggen dat je een kinderwens hebt. Ook daarvoor word je namelijk afgestraft. Eigenlijk moet je gewoon geen kinderen willen tenzij je huisvrouw wilt worden.

“Vervelend dat vrouwen zoveel objecten toegeworpen krijgen op hun pad naar werk en zelfvoorzienendheid. Het erge is nog dat dit ook gebeurt in bedrijven waar vrouwen de baas zijn”

Erg frappant anno 2025. Als moeder, alleenstaand of niet, moet je toch ook gewoon carrière kunnen maken? Ook als men een opleiding volgt, wordt men gestraft bij zwangerschap. Dan gaat het om tienermeisjes die van school worden gestuurd. Zogenaamd omdat zij anderen zouden stimuleren om ook in verwachting te raken. Erg stomme redenering. Maar met een diepe impact. Zonder afgeronde opleiding is het bijzonder moeilijk om een baan te vinden. Zit je dan. Niet alleen met dat kind van die klootzak die je heeft gelaten. Maar ook met een maatschappij die weinig begrip heeft.

Een moeder die wil of moet werken om haar kinderen te kunnen verzorgen, staat er soms echt alleen voor. Vanuit werk en opleiding wordt vereist dat zij een perfect opvangsysteem hebben. En owee dat wegens omstandigheden een keer faalt. Het liefst heeft men dat ze op harteloze wijze haar kinderen laat vallen en het werk voorrang geeft. Absurd. Nog absurder is dat velen dit normaal lijken te vinden.

Waarom doen we dat? Waarom zijn er bij bedrijven geen faciliteiten die mogelijk maken dat een moeder kan werken terwijl ze is verzekerd van een goede kinderopvang? Waarom is er geen wetgeving die bedrijven verplicht ervoor te zorgen? Het geluk van een werknemer heeft toch een grote impact op  de productiviteit en het succes van een bedrijf?

Het is toch allang bewezen dat een holistische aanpak een positiever resultaat oplevert? Waarom passen we die niet toe? Wanneer de fundering niet goed is geregeld, kan men niet verder bouwen. Als alleenstaande vrouw word je geacht te bouwen op een fundering waar het welzijn van je kinderen niet relevant is.

Oké, het is niet de verantwoordelijkheid van de werkgever. Dat zeggen mensen dan. Dat is een westers perspectief. Daar is alles goed geregeld. Maar hier in ons land? Het is bijna vinden dat ze een winterjas moesten hebben wanneer we voor het eerst sneeuw of vrieskou zouden krijgen. Dus we eisen eerste wereld zaken in een derdewereldland. Terwijl we de mensen ook een derde wereld-vergoeding geven. Het is allemaal zo krom.

Vervelend dat vrouwen zoveel objecten toegeworpen krijgen op hun pad naar werk en zelfvoorzienendheid. Het erge is nog dat dit ook gebeurt in bedrijven waar vrouwen de baas zijn. Je zou verwachten dat ze als pioniers een weg zouden openbreken. Een pad vrijmaken door die voor en door mannen gemaakte wildernis.

Moeilijk. Uitdagend. Wel de moeite waard, dacht ik zo. Dus, laten we eens gek doen. Laten we kijken hoe we alleenstaande moeders kunnen ondersteunen, zodat zij kunnen werken en kunnen zorgen voor hun kinderen. Zonder ze als last te zien. Want juist daardoor zorgen we ervoor dat kinderen die in de steek worden gelaten een last worden voor de gehele samenleving.

christiowijnhard@gmail.com