Achterlangs boroman binnensluipstrategie van politici moet afgeremd worden

door

In Suriname willen ze – de politici – allemaal komen. Het enige wat zij te vertellen hebben, is waarom de ander niet mag komen. Niemand vertelt waarom zij zelf wel moeten komen. Er is veel herrie over Santokhi, en alle ballen zijn op Santokhi. In die hele drukte en heisa hopen velen gewoon achterlangs stiekem “te boren” naar het machtscentrum, zonder dat zij vooraf goed bevraagd worden op wat zij te bieden hebben en waarom zij dan moeten komen.
Vreemde gang van zakenOm te komen, heb je mijn stem nodig. Dus moet je mij vertellen waarom ik op jou moet stemmen. Zo simpel is het, maar vreemd genoeg is dat juist niet zo simpel in SU.
Ik geef je een paar voorbeelden om jou en de politici tot denken te zetten. Kijk eens. Fernandes Bakkerij zegt toch niet dat je niet naar Hollandia Bakkerij moet voor brood of gebak? Fernandes vertelt waarom hun brood lekker is, daarmee maken zij reclame voor zichzelf. Sarinah zegt toch niet dat je niet naar Djawa moet voor lekkere nasi? Sarinah vertelt jou dat hun nasi top is, en daarom ga je daarnaartoe. Tangelo zegt ook niet dat je niet naar ’t Vat moet? Tangelo vertelt je wat voor lekkere gamba’s en bitterballen zij hebben en hoe gezellig het daar is, en daarom ga je naar Tangelo en niet naar ’t Vat.
Welnu, hoe komt het dat Surinaamse politici alleen vertellen waarom je niet voor de ander moet kiezen, maar nooit wat zij te bieden hebben zodat je besluit voor hen te kiezen? OFA?
Surinaamse politici kunnen dus kennelijk alleen reclame maken voor zichzelf door de ander neer te halen en de schuld te geven aan, en te schelden op via “dirty Harry’s”, de ander. Nu is het vooral gezamenlijk alle schuld aan Santokhi geven van alles en nog wat, terecht en ook onterecht hem aanwrijven. Fernandes laat toch ook geen foto’s van beschimmelde broodjes van Hollandia zien? Waarom doen Surinaamse politici dat soort vergelijkbare dingen dan wel?
Met het gezamenlijk afgeven op Santokhi ontstaat nu een situatie dat alle ogen op Santokhi gericht zijn, en intussen sluipen de ‘nietsnutters’, de “lege hulzen”, de ‘sprookjesvertellers’, de ‘rovers’, de ‘racisten’ en alle andere “foute types” stiekem via de achterdeur als een boromang binnen. Althans, dat is wat zij hopen, want zij hebben voor de rest niets te bieden voor de ontwikkeling van het land. En dit is wat wij moeten voorkomen als wij van Suriname houden. Degene die tijd en aandacht aan de boromangs besteedt, zijn de mensen die echt van Suriname houden. De mensen die met de boromangs meedoen aan de “Santokhi bashshow” houden niet van Suriname, maar hebben een eigen verborgen agenda.
Voor de goede orde vermeld ik hier expliciet en vooral voor de slecht lezende Surinamers dat mijn oproep niet is om Santokhi te vrijwaren en hem dus niet meer te bekritiseren, maar mijn oproep is om ook de boromangs op de grill te leggen, want wat heb je als je Santokhi inruilt voor ‘nietsnutters’, “lege hulzen”, ‘sprookjesvertellers’, ‘rovers’ en ‘racisten’? Je ruilt lood om oud ijzer in. Voor sommige mensen is dat een goede ruil, want zij worden zelf wel beter van, dat zijn de hongerige njang mangs. Voor de mensen die van het land houden, is dat geen goede ruil. Die Surinamers willen goede politici die inhoudelijk sterk zijn.
BevragenDe boromang, de sluipers, de lege hulzen zouden stevig bevraagd moeten worden. Ze moeten met praktische oplossingen ons uitleggen wat zij te bieden hebben en dus waarom zij onze stem moeten krijgen. Net zoals Fernandes ons vertelt waarom hun brood zo lekker is en dus waarom wij onze SRD’s daar moeten besteden.
Kunnen de boromangs bijvoorbeeld aan de hand van een ‘concept’-ontwerpbegroting laten zien hoe zij het land zouden ‘besturen’ als zij aan de macht komen? Als het te veel gevraagd is, mogen zij het voorwerk van Stanga nemen en daarin gaan ‘stoeien.’ Onnodig te zeggen dat zij natuurlijk de begroting van Stanga niet goed vinden. Wel, laat je ‘power’ zien, maak zelf een begroting. Praatjes vullen geen gaatjes, zegt men. Stop met babbelen en laat zien dat je begrijpt wat besturen is.
Dus hierbij een oproep aan alle politici om met een indicatie te komen van hoe zij voor 2026 en 2027 de begroting zouden kunnen ‘ombuigen,’ waarbij zij wel aangeven (1) hoeveel zij waaraan gaan sleutelen, (2) hoe zij dat gaan realiseren en (3) wat de uitdagingen zijn die zij moeten overwinnen en hoe zij die gaan overwinnen.
Hieronder een voorbeeld van de huidige minister van Financiën, Stanley Raghoebarsing.

Het belangrijkste is dat wij niet in de dyote gaan om alle pijlen op Santokhi te richten en daarmee …