“Normaal zou ik zenuwachtig zijn, omdat ik misschien iets zou vergeten. Maar deze keer voelde ik me comfortabel. Dit is míjn verhaal en hoe mooi is het om dat te delen met mensen die er écht naar willen luisteren?” Aan het woord is zanger Morenzo ‘Prins Bruums’ Bruma, die ontspannen het podium opstapt in een zaal met nauwelijks vijftig bezoekers.
Tekst en beeld Shanavon Arsomedjo
De mensen zijn muisstil wanneer de eerste klanken van een kaseko-medley klinken van de allereerste editie van ‘A Poku Tori’, een nieuw concept bedacht door Orlando Ceder, muzikaal leider van het Amsterdamse muziekgezelschap Black Harmony. In deze reeks krijgt elk bandlid een eigen show om zijn muzikaal verhaal te vertellen. Geen groot festival, geen massapubliek, maar een kleine, knusse setting waar artiest en luisteraar bijna elkaars adem voelen.
“Ik wil dichtbij mezelf blijven, spiritueel groeien en nog meer kracht ervaren van de bigisma die mij dragen”
Emotioneel moment
Bruma’s verhaal begint, zoals zoveel verhalen van zangers, in de kerk. Op zijn twaalfde sloot hij zich aan bij een kerkkoor. Met een glimlach zegt hij tegen het publiek: “Het is eigenlijk niet gebruikelijk dat ik kerkelijke nummers zing tijdens optredens met Black Harmony, maar vanavond maak ik een uitzondering.” Hij zingt ‘Blessing Assure Us’ en de zaal wordt meteen stil.
Al snel volgt een ander deel van zijn identiteit: zijn bewondering voor Mariah Carey. “Haar teksten zijn altijd een inspiratie voor mij geweest”, vertelt hij, waarna hij samen met bandlid Jamal Bainoe een ontroerende versie van ‘I’ll Be There’ brengt. De soulvolle tonen raken zichtbaar een snaar bij het publiek.
Dan slaat de sfeer om. Bruma vertelt openhartig over het verlies van zijn oudste broer, die altijd zijn steunpilaar was. “Toen hij overleed, wist ik niet meer hoe ik verder moest. Mijn moeder moest ik steunen, maar zelf was ik ook zoekende.”
Hij zingt ‘Adjosi’ van Max Nijman. De emoties zijn niet te verbergen: tranen rollen over zijn wangen. Broers en zussen in het publiek huilen mee, net als veel anderen. Het wordt een moment van collectieve rouw, maar ook van heling. “Ik voelde de aanwezigheid van mijn broer”, zegt hij later. “En ik merkte dat veel mensen in de zaal ook een vorm van verdriet deelden of voelden.”
Winti, identiteit en roots
De avond is niet alleen zwaar. Met een vleugje humor vertelt Bruma hoe zijn moeder vroeger boos werd op zijn vader en dan expres bepaalde liedjes opzette om hem een boodschap te sturen. “Toen besefte ik: ‘liederen hebben een betekenis, soms zelfs meer dan woorden’. En dat herkenbare gevoel merkte ik terug in de zaal – iedereen zong mee.”
Het leidt tot een diepere boodschap: muziek is opvoeding, herkenning en soms ook confrontatie. Bij het nummer ‘Papa’ benadrukt hij hoe je als ouder fouten kunt doorgeven aan je kinderen of juist kunt kiezen om die cirkel te doorbreken. “Als je zelf kinderen hebt, besef je dat je niet dezelfde fouten wil maken. Vergeven en verdergaan, dat is wat ik heb geleerd. Moeilijk, maar ik sta er.”
‘Herkenbaar’
Een belangrijk keerpunt in Bruma’s muzikale reis is zijn kennismaking met winti. “In het begin wilde ik er niks van weten. Ik snapte het niet. Maar sinds mijn tijd bij Black Harmony ben ik me erin gaan verdiepen. Nu is het een belangrijk deel van wie ik ben.”
Hij zingt ‘Katibo’, een krachtige winti–poku die herinnert aan de waarde van je identiteit en afkomst. De zaal voelt mee met de spirituele lading. “Je moet altijd weten waar je vandaan komt om te weten waar je naartoe gaat,” zegt hij. “Ook in mijn dagelijks leven ga ik terug naar de bron. Niet om hetzelfde te doen, maar om mijn roots te eren en verder te groeien.”
Odes aan legendes
De avond is ook een eerbetoon. De zanger vertelt over zijn ontmoetingen met Surinaamse muziekleermeesters: Combi 16, Jerrel Tijdmeter en vooral zijn oom Guno Adrianus van Sabakoe. “Hij is de broer van mijn vader en een groot voorbeeld voor mij. Tot vandaag kan ik bij hem terecht als ik ergens niet uitkom.” Als afsluiter zingt hij het laatste nummer van zijn oom – een ode die niet alleen familie, maar ook de zaal ontroert.
Voor een man die zichzelf omschrijft als ‘eigenlijk heel privé’ is dit een bijzondere stap. “Vroeger had ik dit nooit gedaan. Maar ik kwam tot de conclusie dat je verhaal delen anderen kan helen. En daarom koos ik ervoor opener te zijn. Ja, ik ben emotioneel geworden, maar waarom zou ik mij moeten inhouden? We zijn allemaal mens.”
Hij beschrijft het optreden als een dubbelslag van emoties: blij en enthousiast door de energie van het publiek, maar ook zwaar door de herinneringen. “De repetities waren nog zonder emotie, maar tijdens het optreden droeg het publiek me. Je wordt meegesleurd en dan laat je los.”
Muzikaal leider Ceder straalt als hij na afloop over het concept praat. “Volgend jaar bestaat Black Harmony twintig jaar. Vaak komt de aandacht bij mij terecht, omdat ik de groep heb opgericht en draag. Maar ik vind het belangrijk dat ieder lid wordt gezien en gewaardeerd. Elk van hen heeft een eigen verhaal dat het verdient verteld te worden. Daarom bedacht ik ‘A Poku Tori’ – het verhaal achter de muziek.”
Elke zanger van ‘Black Harmony’ krijgt een eigen avond om dat verhaal te vertellen, met muziek die daarbij hoort. “Morenzo had de primeur. Op 28 september is Jamal Bainoe aan de beurt. En daarna volgen de anderen. Het is hun moment, hun podium.” De keuze voor een kleine zaal is bewust. “Met nog geen vijftig mensen hou je het persoonlijk en intiem. Het is geen groot spektakel, maar een gesprek in muziek.”
Meer dan alleen muziek
En Bruma zelf? “Ik wil iemand worden die zelfverzekerd in het leven staat, die geestelijk is gegroeid, zodat ik niet meer hoef te twijfelen wie ik ben. Ik wil dichtbij mezelf blijven, spiritueel groeien en nog meer kracht ervaren van de bigisma die mij dragen.”
Het publiek staat na afloop op voor een daverend applaus. Er is gelachen, gehuild, herinnerd en gevierd. Het was meer dan een concert: het was een reis, een inkijk in een ziel die durfde open te gaan; dichtbij en persoonlijk.
Met ‘A Poku Tori’ heeft ‘Black Harmony’ een concept gelanceerd dat meer is dan muziek alleen. Het is een ode aan identiteit, veerkracht en de kracht van verhalen delen. En als de eerste avond met Morenzo Bruma een voorbode is van wat nog komt, dan kan het publiek zich alvast verheugen op een reeks die niet alleen oren, maar vooral harten raakt. Want zoals Bruma zelf zei, met natte ogen en een trotse glimlach: “Het is mijn verhaal. En hoe mooi is het dat jullie het wilden horen?”
- Verkeersveiligheidsinstituut slaat alarm over ernstige verk…..
- Video -Brandweer redt inwoners tijdens overstromingen in Zu….
- Video -Modderstroom treft Himalayadorp: minstens vier doden….
- Video -Maleisische koning brengt historisch staatsbezoek aa….
- Dirk Currie beëdigd als minister van Onderwijs, Wetenschap …..
- Panka : ‘Wij voelen ons vereerd’..
- Justitie roept hulp samenleving in bij opsporing voortvluch….
- Directeur DNV ontheven vanwege strategische positie..
- Tsang wil duidelijkheid rond gunning Van ‘t Hogerhuysstraa…..
- Surinaamse ambassade brengt Caricom en Centraal-Amerika sam…..
- ‘Het ligt niet per se aan de leerlingen maar aan het onderw…..
- Man bijt slang terug na beten – Slang overleden, man in her….
- Monorath: ‘Zolang er geen wetgeving is, geen e-bikes op de …..
- CASAS application call – Assistant Executive Secretary..
- CASAS Application call – Legal Advisor..
- CASAS application call – Manager Policy Standards and Devel…..
- CASAS appliction call – Manager Flight Safety Division..
- CASAS application call – Quality Assurance Manager..
- Breaking: Touw Ngie Tjouw ontheven – Ralim nieuwe directeur…..
- Dienstverlening AUSV hervat op nieuwe locatie.
- Vrouw bekent moord op vriendin; lichaam gevonden in vergevo….