Wet Sociale Zekerheid noodzakelijk

door

Tijdens een persconferentie van de regering is aan de pers de gelegenheid geboden om in te gaan op het gevoerd en te voeren regeerbeleid. Vanuit de zijde van de regering is getracht om open en bloot in te gaan op actuele vraagstukken en vooral ook de vragen die mochten worden gesteld. Het publiek is voor informatievoorziening afhankelijk van de bereidwilligheid van de regering om verantwoording af te leggen en van de pers om de juiste vragen te stellen, door te vragen en vrij te zijn en de verkregen informatie door te spelen en daaraan conclusies te verbinden. Dit laatste, dus het stellen van de juiste vragen en het doorvragen en het zinvol en bewerkt brengen van de informatie voor het publiek, kan pas wanneer de mediawerkers goed voorbereid zijn en kennis dragen van het landsbestuur en de hete hangijzers daarbij. 

Het is bij de persconferentie gisteren gebleken dat de mediawerkers de regering niet zullen kunnen begeleiden naar een hoger niveau. Het niveau van journalistiekvoering is te laag en vooral gericht op roddels en zaken die niet echt van grote invloed zijn. Het is duidelijk dat men het grote plaatje van regeren en de regering niet voor het oog heeft. Vragen worden gesteld die interessant lijken, maar in het geheel niet ter zake doen. Zo is er gesproken over huur van specifieke gebouwen en het in tact zijn van commissies. 

Door de president zelf zijn er enkele zeer belangrijke mededelingen gedaan die wel structureel het een en ander gaan veranderen. Zo heeft de president aangekondigd dat er een wet komt die de sociale zekerheid in Suriname zal regelen. De president weet als geen ander dat er veel gesjoemeld wordt met de uitkeringen die gedaan worden vanuit Sociale Zaken. Aan de ene kant gebruiken politici de uitkeringen om loyalisten tegemoet te komen terwijl ze niet voldoen aan de vereisten. Aan de andere kant zijn er burgers die het systeem voor de gek houden en hele en halve leugens verklaren om zo in aanmerking te komen voor uitkeringen. Dat wordt ‘uitkeringsfraude’ genoemd. In landen met een serieus sociaal zekerheidssysteem wordt zwaar getild aan uitkeringsfraude en dienen onterecht ontvangen middelen te worden terugbetaald. 

Het systeem van uitkeringen aan zwakke huishoudens, mensen met een beperking en werklozen is onduidelijk en de criteria staan niet in wettelijke regelingen. Ook is er geen aansluiting op een eventuele intrede op de arbeidsmarkt na trainingen en begeleiding van personen die geen kans maken op een baan. Het systeem is lange tijd onoverzichtelijk en troebel gehouden zodat men kan sjoemelen. Dat betekent dat er teveel vervuiling is in het systeem en personen die uitkeringen nodig hebben niet op het juiste niveau kunnen worden uitbetaald. 

Sociale zekerheid is een publiek stelsel dat mensen beschermt tegen financiële problemen door inkomen en verzorging te garanderen bij omstandigheden zoals ziekte, arbeidsongeschiktheid, werkloosheid of pensioen. Het belangrijkste doel van sociale zekerheid is het bieden van een vangnet voor mensen die tijdelijk of blijvend te maken krijgen met financiële problemen.

In Suriname moeten werkloosheidsuitkeringen goed worden gestructureerd. Een werkloosheidsuitkering of werklozensteun is een uitkering door een overheidsinstelling aan een werknemer die buiten zijn of haar schuld werkloos wordt en in staat en bereid is te werken. De werkloosheidsuitkering moet dus worden onderscheiden van uitkeringen wegens ziekte en invaliditeit, contractueel of wettelijke verplichte uitkeringen door werkgevers, en gewone en vervroegde pensioenuitkeringen. 

In tegenstelling tot Nederlandse bijstandsuitkeringen en uitkeringen door het Belgische OCMW is de werkloosheidsuitkering niet afhankelijk van het vermogen van de ontvanger. Verder moet de werkloosheidsuitkering worden onderscheiden van werkverschaffing, waarbij voormalige werklozen een loon krijgen voor onrendabel werk. Ook bestaan er in veel landen aparte regelingen voor ontslagen ambtenaren en politici. Doorgaans eindigt de werkloosheidsuitkering meestal wanneer de ontvanger een nieuwe baan gevonden heeft, zich als zelfstandig ondernemer vestigt of de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Indien de werkloze geen vrijstelling heeft, is de werkloze verplicht passend werk te aanvaarden en actief naar werk te zoeken. 

In het Europese deel van Nederland geldt de Werkloosheidswet. Een werkloosheidsuitkering wordt alleen verstrekt aan mensen die tevoren een bepaalde tijd gewerkt hebben, dus niet aan schoolverlaters. Ook werknemers die hun ontslag aan zichzelf te danken hebben, zoals mensen die met hun ontslag hebben ingestemd of op staande voet ontslagen zijn komen niet in aanmerking voor een werkloosheidsuitkering. Hoelang de uitkering precies duurt, hangt af van het totale arbeidsverleden van de uitkeringsgerechtigde. De maximale duur bedroeg in het verleden 38 maanden, maar viel recent terug naar 24 maanden. 

In Caribisch Nederland geldt de Cessantiawet BES. Deze voorziet in een eenmalige uitkering voor werknemers die buiten hun schuld om zijn ontslagen. De werkloze ontvangt het laatstgenoten weekloon per dienstjaar voor de dienstjaren 1 t/m 10 en 1,25 weekloon per dienstjaar voor de dienstjaren 11 t/m 20. Voor de resterende dienstjaren ontvangt de werknemer 2 weeklonen per dienstjaar.

Suriname moet ergens daartussen een op zijn behoeften en mogelijkheden gestoelde wet invoeren. Uiteraard hangt het een en ander onlosmakelijk samen met het probleem van de informele sector in Suriname. Dat aandeel van de economie moet veel kleiner.