EEN LAND IN DE GREEP VAN POLITIEKE NAÏVITEIT

Suriname staat opnieuw aan de vooravond van een politiek drama. Terwijl het volk hoopvol uitkijkt naar stabiliteit en vernieuwing, wordt achter gesloten deuren een scenario ontvouwd dat als een bekend script leest: een machtsgreep vermomd als nationale samenwerking. De hoofdrolspelers? Oude bekenden, dezelfde die het land decennialang systematisch hebben leeggeroofd en gedegradeerd. En toch applaudisseert het volk, of erger nog, het kijkt weg. De politieke naïviteit in Suriname heeft inmiddels tragische proporties aangenomen.
Het paarse plan: de macht is het doel, niet de democratie
Wat we vandaag meemaken, is geen toeval. De NDP doet niets anders dan wat zij altijd al heeft gedaan: verdelen, verleiden, vernietigen (VVV). Het systeem van verdeel-en-heers is hun blauwdruk, hun overlevingsstrategie. Dit systeem draait niet op ideologie, principes of beleid, maar op één drijfveer: absolute macht en controle. De eerste stap? De uitvoerende macht veiligstellen, oftewel de presidentspost. De tweede? Controle over de wetgevende macht, het voorzitterschap van De Nationale Assemblée. Daarmee heeft de NDP de sleutel tot het Surinaamse staatsbestel volledig in handen. De rest is optisch vertoon: een toneelstuk waarin partijen als de NPS, BEP, PL, ABOP, A20 en andere, figureren als pionnen – pionnen die simpelweg opgeofferd worden wanneer dat nodig is. Elk van hen koestert de illusie van invloed, maar geen enkele bezit daadwerkelijke macht.
De grote illusie van coalitiepartners
Wat opvalt, is de schaamteloze naïviteit – of is het zelfbedrog – van partijen die zich zonder ideologische overeenstemming hebben laten verleiden tot deze monstercoalitie. Slechts enkele dagen na de verkiezingen, zonder serieuze evaluatie, transparant beraad of consultatie van hun achterban, werd al champagne geschonken, werden selfies genomen en werden vage verklaringen afgelegd over ‘samen verantwoordelijkheid dragen’.
De waarheid is simpel: deze partijen hebben geen beleidsoverwicht, ze hebben geen macht. Wat ze hebben, is een toevallige en strategische plaats aan tafel, zolang ze het script van de regisseur, de NDP, volgen. Wijken ze af – ideologisch, communicatief of beleidsmatig – dan worden ze genadeloos teruggefloten. Zo niet, dan volgt dezelfde koude exit die we vaker zagen: via gerichte ondermijning, karaktermoord of brute politieke druk. De NDP kan dit afdwingen omdat de overige partijen het toelaten. Punt. Ze is willens en wetens verstrikt geraakt in het verdeel-en-heersmodel dat de NDP als geen ander, meesterlijk weet uit te rollen. In plaats van de handen ineen te slaan en de macht eerlijk te verdelen in het belang van het volk, kiest elke partij voor eigen gewin en politiek overleven. De woorden van de NPS-voorman spreken boekdelen: “We waren er als de kippen bij voordat het feestje voorbij zou zijn.” Geen schaamte, geen visie, alleen angst om buiten de macht te vallen. In plaats van de NDP tot een evenwichtige machtsdeling te dwingen, rennen ze naar binnen voordat de buit verdeeld is. Er is geen sprake van eenheid, geen gezamenlijk belang voor het volk. Alleen politieke inhaligheid en kortetermijndenken. En het volk? Dat krijgt opnieuw een vette worst voorgehouden en bijt er met open ogen in.
Hoe vaak moet dit nog gebeuren voordat men eindelijk wakker wordt?
De rol van de vicepresident? Een ceremoniële functie met beperkte manoeuvreerruimte. Geen machtscentrum, maar een verlengstuk van de presidentiële wil. De NPS, die zich nu tooit met deze post, leeft in een politieke illusie of is, erger nog, medeplichtig aan het legitimeren van het paarse plan.
De hypocrisie van ‘kritische geesten’
Wat schrijnend is, is hoe sommige voormalige critici en politieke analisten hun ruggengraat als wisselgeld inleveren. Eerst fel in hun kritiek, dan aarzelend, en nu? Steeds vaker hoor je ze mompelen over ‘het voordeel van de twijfel’, over ‘misschien komt het toch goed’, of zelfs over ‘constructief meedenken’. Het zijn deze draaikonten die het morele fundament van de samenleving uithollen. Want principes die per dag wisselen, zijn geen principes, maar opportunisme. Wat is er gebeurd met de overtuigingen die tijdens de campagne zo luid werden verkondigd? Waar zijn de ethiek en morele waarden gebleven waarvoor men zich zogenaamd inzette? Is het verlangen om een postje of positie te bemachtigen zo groot dat men bereid is alles te vergeten? Het grote leugenverhaal van de ‘sociale democratie’ Alsof het nog niet pijnlijk genoeg is, kwam de presidentskandidaat van de NDP onlangs met het groteske verhaal in de media dat deze samenwerking tot stand is gekomen, omdat alle zes partijen plotseling sociaal-democraten blijken te zijn. Pardon? Deze partijen beschuldigden elkaar tot 48 uur voor de verkiezingen, nog op ideologische gronden van alles wat God verboden heeft. Ze waren elkaars tegenpolen, volgens eigen zeggen. En nu? Nu delen ze zogenaamd dezelfde ideologische basis? Als dat geen intellectuele belediging van het volk is, wat dan wel? Wie dit nog gelooft, heeft niets geleerd van 2020 tot 2025. Een periode waarin leugens, bedrog en …

...