Politieke zelfreflectie

door

DE VERKIEZINGEN ZIJN afgelopen en de samenleving is bezig een weg te vinden naar ‘normalisatie’. De verkiezingsjingles, die vrolijk, maar soms net te opdringerig waren, zijn afgelopen. Geen mooie dansjes, gratis fietsen en pakketten meer. De stemmen zijn binnen; het doel is bereikt. Het wachten is op het officieel vaststellen van het resultaat.

Hier en daar breekt het klagen al los. De Surinaamse kiezer heeft wederom ervoor gekozen om de oude partijen te omarmen. De ‘nieuwe’ partijen, die verenigd zijn in Alternatief 2020 (A20), hebben voor nu slechts marginaal zetels gehaald.ADVERTISEMENT

Het valt te hopen dat partijen ook echt de gelegenheid tot eerlijke zelfreflectie aannemen en er beter en scherper van worden

Andere partijen zijn duidelijk gedesillusioneerd. De Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (Abop) is er kennelijk één van. Partijleider Ronnie Brunswijk, die gezien zijn verwachtingen, de grootste nederlaag leed, is al sinds de avond van 25 mei niet meer gehoord. Hij had beloofd dat als zijn partij geen honderdduizend stemmen behaalt hij uit de politiek zou stappen. Misschien zijn deze dagen een voorproefje op de vervulling van deze beloftes.ADVERTISEMENT

Maar in het proces na de verkiezingen zouden partijen moeten concentreren op de wil van de kiezers. De cijfers die er voorlopig zijn, zeggen namelijk veel meer dan alleen wie heeft verloren en wie heeft gewonnen. Als wordt gekeken naar partijen als Partij voor Communicatie, De Nieuwe Leeuw en Democratische Unie Suriname bijvoorbeeld, dan hebben kiezers laten weten dat ze geen vertrouwen hebben in deze partijen. Waaraan zou dat kunnen hebben gelegen zouden partijen zich kunnen afvragen. Hebben ze genoegzaam hun stem laten horen?

Dat geldt ook voor een partij als het Democratisch Alternatief 1991 (DA ’91). Van die partij zijn veel mensen ervan overtuigd dat de voorzitter Angelic del Castilho heel goede ideeën heeft, maar kennelijk is er niet voldoende geloof dat zij die zal kunnen implementeren. En moet DA ’91, na de zoveelste verkiezing zonder een zetel, de stekker niet eruit trekken? Moeilijke vragen waar reflectie voor nodig is.

Hetzelfde geldt voor de Progressieve Arbeiders- en Landbouwersunie (Palu), die in Optsu-verband de verkiezing inging. Nu is juist Palu geen eendagsvlieg en zijn ze door de jaren heen ook buiten het parlement actief, maar zijn de partners in de Optsu-combinatie dat ook? Nu zal blijken of die samenwerking werkelijk zin had of als het in het nadeel van Palu heeft gewerkt.

Ook de Abop zal aan reflectie moeten doen. Is de strategie wel een goede als voor nu blijkt dat maar 25 procent van de gestelde honderdduizend stemmen is behaald. Zou niet een andere koers moeten worden gevaren? Bijvoorbeeld minder op de borst slaan en meer over de belangrijke onderwerpen in het land een duidelijke visie hebben. Dat had mogelijk meer inhoud gegeven aan de campagnes van Abop.

Dus wie van data houdt en de duidelijke boodschap die in de data zit begrijpt, weet dat er veel te doen is onder het electoraat en bij politiek Suriname. Het valt te hopen dat partijen ook echt de gelegenheid tot eerlijke zelfreflectie aannemen en er beter en scherper van worden. In het leven leren mensen een les of ze behalen de overwinning. Zo zouden politici aan een grondige en eerlijke evaluatie heel veel hebben.