Tijdmachine

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Mijn grootmoeder Gerda pakte op verjaardagen van familie groots uit met het menu. Ze maakte een voorgerecht, een hoofdgerecht, dat uit verschillende componenten bestond, en een nagerecht. Denk aan Chinese tayersoep, moksialesi, pom, pastei, kokoskip en pindakoekjes.ADVERTISEMENT

Ze draaide haar hand er niet voor om alles zelf te maken. Niets was haar te moeilijk, zolang ze maar genoeg tijd had om alles te doen. Weken van tevoren moest je je bestelling plaatsen, dan ging ze aan de slag.

“Niets was op papier genoteerd; alles zat in haar hoofd. Met haar overlijden verdwenen dan ook de recepten”

Ze was dagenlang bezig met de voorbereidingen: inkopen doen, ingrediënten snijden en klaarleggen. Op de dag van het feestje stond ze de hele ochtend in de keuken om alles vers te bereiden. De keuken was gevuld met een mengeling van heerlijke geuren. De pindakoekjes had ze van tevoren klaargemaakt; die stonden al klaar in emmers.

Ik mocht haar vaak helpen: ingrediënten voor het eten snijden en netjes verpakken in bakken en in de koelkast zetten. Bij het bakken van de koekjes hielp ik met het mengen van het beslag, het vormen, het op de bakplaat leggen en natuurlijk ook met proeven of de koekjes goed gelukt waren. Ik vond het heel gezellig en interessant om te doen. Aan het eind nam ze alle gerechten mee naar het feestje, waar ze zat te kijken hoe iedereen ervan smulde. Complimenten maakten het voor haar helemaal af.

Mijn grootmoeder had van haar moeder leren koken en allerlei gerechten leren maken. Niets was op papier genoteerd; alles zat in haar hoofd. Met haar overlijden verdwenen dan ook de recepten. Wel had ze sommige recepten gedeeld met een paar van haar dochters. Ik was nog een kind en zat natuurlijk niet met een kladblok om alles op te schrijven wat ze deed. Nu ik ouder ben, vind ik dat jammer, maar er valt niets meer aan te doen.

Als ik een tijdmachine had, zou ik teruggaan naar die momenten en alles alsnog opschrijven: hoe ze de gerechten maakte, welke ingrediënten ze gebruikte. Want los van het recept voegde ze ook haar eigen smaak toe en dat maakte alles extra lekker.

Ook zou ik haar vragen hoe ze al die recepten had geleerd, hoe ze dat had ervaren en of ze zelf genoot van het koken. Ik zou ook beschrijven wat ze allemaal deed, terwijl ze bezig was: naar welke muziek ze luisterde, hoe haar kookstijl was, hoeveel verschillende potten ze tegelijk op het vuur had of juist de focus op één. Ik herinner me dat ze vaak meerdere potten tegelijk op het gasfornuis had staan.

Ik zou ’s maken om de tekst van visueel materiaal te voorzien. Maar helaas kan dat niet meer. Wat rest zijn herinneringen, vol geuren, kleuren en anekdotes uit die tijd. Ik weet nog hoe haar moksialesi smaakte of haar kokoskip, maar die specifieke smaak heb ik nergens meer kunnen proeven. Van niemand.

Aan de ene kant vind ik dat jammer, aan de andere kant maakt het de herinneringen juist mooier: het is iets wat je nergens anders meer zult vinden. Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar het is hetzelfde als het verlies van mijn grootmoeder. Ze was iemand die ik had, maar helaas niet meer terug zal krijgen. Toch blijven de herinneringen aan haar me bij.

headleydwt@gmail.com