De roep van Suriname: A momenti doro!

De naam Quirine Melssen heb ik recentelijk via mediaberichten gehoord, maar ik kon mij geen voorstelling maken van de kunstenares die achter deze benaming schuilging. Op zaterdagavond 22 maart in Spice Quest was het voor mij daarom een complete verrassing op het podium een verschijning te zien van een licht gekleurde vrouwelijke persoonlijkheid die haar afkomst prijsgaf als iemand met een kwart Italiaanse roots en voor het overige Hollandse genen. De surprise werd alleen maar groter toen de kunstenares in goed klinkend Sranantongo een opera-achtig lied ten gehore bracht waaruit professionaliteit in dit genre tot uiting kwam. Het evenement georganiseerd door HB Media was de première van het muziektheaterstuk: De roep van Suriname. De kunstenares heeft na de toneelacademie afgerond te hebben een conservatoriumopleiding in Nederland met als afstudeerrichting klassieke muziek voltooid. Quirine vertelde op theatrale en muzikale wijze haar aangrijpend levensverhaal. Een geheim dat zij liever niet prijs wilde geven maakte zij toch openbaar. Op jeugdige leeftijd werd ze misbruikt en dit heeft haar verder leven getekend. Maar zij geeft aan dat dit gebeuren niet alleen haar is overkomen. Je moet ertegen vechten want het leven gaat door. Verder is vergeving een van de belangrijkste waarden in het leven. De expressieve voordracht gepaard gaande met een uitzonderlijk goede mimiek geven haar acteerwerk een speciale dimensie. Vooral haar oogcontact met het publiek was voelbaar, evenals de daarbij geuite diepe zuchten. Haar verhaal werd muzikaal ondersteund door Iwan Ritfeld op piano, Kelsey Small op maraka, trom, shakers en Klarie Albergts op fluit. De voortgebrachte tonen klonken levensecht. De vogels floten, de bladeren ritselden en het water stroomde. Het oerwoud kwam tot leven! Centraal in haar gedachte staat: in eenheid verkeren met de natuur. Daarom nam zij de beslissing in contact te treden met beoefenaren van het sjamanisme waarvoor ze Mexico in gedachten had. Haar plannen veranderden echter toen ze een benefietavond voor de Inheemsen in Amsterdam bijwoonde. Zij nam toen het besluit naar Suriname te gaan waar zij in maart 2024 in gezelschap van Inheemsen (Wajana) een expeditie meemaakte om de Oelemaririvier in kaart te brengen. In september daaropvolgend maakte zij een reis o.a. in Erowarte, Powakka en Kalebaskreek. Daarbij raakte zij volledig in de ban van de levenswijze van de Inheemsen waarvan de kern is de eenheid van mens en natuur. Zij kon zich hierin volledig terugvinden en besloot zich ook deze filosofie eigen te maken. Maar dat niet alleen! Zij raakte geïnspireerd om de boodschap van eenheid met en daardoor respect voor het behoud van de natuur verder uit te dragen. Hierdoor werd de theaterproductie: De roep van Suriname geboren. Ze beschouwt het als een hommage aan Suriname om de première in ons land te houden. De voorstellingen in Nederland zullen naderhand volgen. Het is bijzonder dat iemand zonder fysieke (maar volgens Quirine wel spirituele) Surinaamse roots een theaterstuk gemaakt heeft dat de potentie heeft om Suriname wereldwijd bekendheid te geven. Het verhaal wordt op zo een inspirerende en treffende wijze verteld dat niemand aan de oprechtheid van haar boodschap zal twijfelen. De kern hiervan is dat de mens moet ophouden de natuur te vernietigen middels o.a. mijnbouwactiviteiten die onherstelbare schade aan de natuur toebrengen. Zij pleit voor activiteiten die de natuur intact laten, duurzaam zijn en toch ontwikkeling en profijt brengen. Een hoogtepunt in het stuk is een prachtig lied: A momenti doro, door haar zelf geschreven en gecomponeerd. De melodie bevat zowel westerse als Inheemse invloeden terwijl ook een vleugje kaseko hoorbaar is. De eindregie was in handen van Tolin Alexander, die zelf niet bij de voorstelling aanwezig kon zijn. De boodschap is in ieder geval universeel. Zij geeft hiermee aan dat het moment is aangebroken waarop iedereen moet beseffen dat wij met onze levenswijze en activiteiten niet op de juiste weg zijn. Wij moeten ophouden met het vernietigen van de aarde want daarmee vernietigen wij ook onszelf. Laten wij een voorbeeld nemen aan de Inheemsen die in harmonie leven met de natuur en alleen datgene gebruiken wat zij voor hun dagelijks leven nodig hebben. De Inheemsen maken aanspraak op het grondgebied dat altijd van hen geweest is. Er is geen sprake van teruggave, maar erkenning van de altijd bestaan hebbende rechten! Het verhaal wordt zowel middels het gesproken woord als muziek, zang en dans gebracht. Quirine weet op dusdanige wijze op de gevoelens in te spelen dat het publiek geëmotioneerd raakt. Enkele aanwezigen konden hun tranen niet bedwingen. De sympathieke kunstenares heeft een der toeschouwers met een stevige brasa weer in de realiteit weten te brengen. De voorstelling kan worden getypeerd als een spirituele muzikale beleving met een boodschap primair voor Suriname, maar met een universele geldigheid. Carlo Jadnanansing

...