Feesten om het feesten

DE SNIJD / Armand Snijders

Wat is dat toch dat sommige politieke partijen iedere scheet in hun bestaan aangrijpen om een feestje te bouwen? Vooral de VHP is daar goed in, zoals afgelopen weekend in verband met het 76-jarig bestaan van de partij. Dat is normaal gesproken een feitje waar je hooguit binnenskamers met een goed glas op toost. Maar bij de VHP denken ze daar anders over. En bij de huidige media ook, die hollen tegenwoordig achter iedere puf aan. Hoe onbeduidend die ook mag zijn.

Zeker in deze verkiezingstijd grijpen verschillende partijen zelfs de meest lullige wissewasjes aan om bussen vol met mensen naar partijcentra en andere plaatsen te brengen om er op los te feesten. Ook al valt er niet echt wat te vieren, omdat de toekomst van de partij in kwestie er niet bepaald heel zonnig uitziet. En dan bedoel ik niet alleen de VHP hoor, dat geldt ook voor al die andere – zeer hoog van de toren blazende – opportunisten.

“Een oranje uitgedoste persoon in je eigen huis hoeft nog geen stem in mei te zijn”

Het is vooral feesten om het feesten, zoals in De Olifant. Maar wel met een weldoordachte achterliggende bedoeling. Om de achterban én de concurrentie te laten zien dat de partij, ondanks alles, nog altijd populair is en voor de overwinning gaat. Maar we weten allemaal hoe het werkt: een volle bak bij een partijfeestje of campagnebijeenkomst is absoluut geen garantie dat mensen ook massaal op jou gaan stemmen.

Ik breng de verkiezingen van 2000 in herinnering, toen zittend president Jules met zijn DNP 2000 op basis van de peilingen dacht een flinke slag te zullen slaan. Hij werd gesterkt door de enorme mensenmassa die afkwam op de opening van de – later naar hem vernoemde – brug over de Surinamerivier, waarbij de champagne rijkelijk vloeide. Niet uit cups natuurlijk, maar uit heuse champagneglazen. Die uiteraard massaal door het enthousiaste volk werden gejat en meegenomen.

Het was een enorm feest en kosten noch moeite werden gespaard! Dat kon ook, want bij de hele bouwdeal had het Nederlandse bouwbedrijf Ballast Nedam miljoenen – toen nog – guldens aan steekpenningen aan Surinaamse toppers betaald. Bosje was toen zo vol van zichzelf, dat langs de Van ’t Hogerhuysstraat en andere wegen metershoge billboards stonden waarop een fiere president – compleet met koffertje – de voorbijgangers ontspannen en zelfverzekerd aankeek.

Had hij maar de signalen, die hij kreeg, nou serieus genomen en naar de deskundigen geluisterd, dan had hij kunnen weten dat het volk hem uitkotste. Sterker nog, zijn regering was na hevige protesten gedwongen om een jaar eerder dan gebruikelijk op te stappen en vervroegde verkiezingen uit te schrijven.

Maar Jules had het veel te druk met feesten en zichzelf wijs maken dat hij zeer geliefd was. Echter, op 25 mei 2000 werd hij ongenadig afgestraft door de kiezers en kreeg slechts drie zetels. Een klassiek voorbeeld van hoe hoogmoed voor de val komt.

Een soort vergelijkbare hoogmoed herken ik nu – 25 jaar later – bij Chan. Hij slaat met zoveel tromgeroffel zichzelf doorlopend op de borst dat hij het geweldig doet en dat het volk God en al die andere religieuze en mystieke opperwezens op hun blote knieën moeten danken dat zij hem op deze aarde hebben gezet om Suriname en het lijdende volk te redden.

Vandaar dat hij graag feestjes viert die eigenlijk helemaal geen feestje waard zijn. Dan kan hij zich laten toejuichen door zijn aanhang en zichzelf lof toe zwaaien. Wat dat betreft verschilt hij niet zoveel van zijn Abop-collega Ronnie, die zich een echte koning waant en zich regelmatig tooit met heel veel goud en een heuse kroon.

Over die veepee gesproken: de sfeer in de coalitie werd tijdens het VHP-festijn nog eens haarfijn tot uitdrukking gebracht. Want van de Abop was helemaal niemand aanwezig, terwijl dat wel gebruikelijk is bij dergelijke gelegenheden. Ronnie en Marinus hadden wel betere dingen te doen en ook Kenneth van Juspol zag er de lol niet van in na de schoffering van Chan die hij recentelijk kreeg. Waarna hij trouwens niet werd ondersteund door Ronnie. Principeloos als hij is, adviseerde hij de minister af te treden in plaats van het voor hem op te nemen. Fijne partijvoorzitter is dat!

Maar Ronnie is vooral bezig met het strelen van zijn eigen ego en leeft vol verwachting naar 25 mei toe, waar hij overigens zelf veel te hoge verwachtingen voor heeft. Dan kan hij geen extra gedonder in de coalitie gebruiken, want hij wil zijn tijd als veepee uitzitten, net zoals Chan dat als pres wil. Ook al gaat dan ten koste van alles. Dat is zo ongeveer nog het enige waar de twee kemphanen het over eens zijn.

Trouwens, die ‘geweldige opkomst’ bij de …

...