5Barki

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard
“Dat ben ik, in de jaren zestig, pasgetrouwd”, zei hij terwijl hij zo een oude met een bruine gloed toonde. Alleen de ouderen onder ons kennen zulke ’s. Uit ‘die goede oude tijd’ waarin we nog onderdeel waren van het Nederlandse koninkrijk. Veel van onze wetgeving stamt uit die tijd.

Wat die -wijzende man mij verder vertelde, deed me sterk hieraan denken. Hij is binnenkort vijftig jaar getrouwd. Via via had hij begrepen dat hij dan vanuit het kantoor van zijn dc een geste zou krijgen. Een bedrag ter waarde van SRD 500. En een ruiker! “Dat is toch belachelijk, vijf barki SRD voor vijftig jaar huwelijk?!” schaterde hij.

“Ik vraag me daarbij of er dan ook echt niets veilig is voor onze hebzucht? Het antwoord is natuurlijk “NEE!””

Wat mij betreft, ging het om het gebaar. Echter, ik kan me wel voorstellen dat hij dat bedrag niet de moeite waard vond. Wat kun je nu nog met vijfhonderd SRD? Twee saoto en elk een glas dawet? Romantisch is het wel. Tsja…
Rekening houdende met onze verouderde wetgeving maakte ik mezelf wijs dat het vast een bedrag was uit een oude beleidsmaatregel. Van een tijd waarin SRD 500 een mooi bedrag was.
De binnenlandbewoners kregen, toen zij het gebied waar het stuwmeer zou komen, moesten verlaten, ook vijfhonderd SRD … gulden, sorry. Dat bedrag zou nu omgerekend iets van SRD 3.000 zijn. Nou, dan ben je ook met een kluitje in het riet gestuurd, terwijl je met je hele huisraad verplicht weg moest. Daarbij lieten zij niet alleen goederen achter, maar ook cultuur, tradities en historie. Dat zijn toch zaken die locatie gebonden kunnen zijn.
Over historie gesproken. Er is nog iets waar ik het over wil hebben. Waarschijnlijk weten weinig mensen dat wij sinds 2002 een Monumentenwet hebben. Daarin staat onder meer opgenomen dat artefacten die worden gevonden, moeten worden ingeleverd bij de staat. Er zijn zelfs vergoedingen voor, maar die zijn natuurlijk nog niet gestandaardiseerd. Ik zie weer een 5barki-frustratie voorbijkomen.
Ons beleid richt zich alleen op het markt- en tijdconform maken van vergoedingen voor ministers enzovoorts, kepôti. Jammer, want als land in ontwikkeling hebben we veel constructie. Van infrastructuur, havens, lelijke parkeergarages in het centrum en lelijke vergaderzalen naast mooie gerestaureerde panden.
Om te bouwen, moet je eerst graven om een fundering aan te leggen. Wie graaft, die vindt. Wat vinden we? Historische artefacten die ons meer zouden kunnen leren, via archeologisch onderzoek, over onze door andere mensen neergepende geschiedenis.
Wat doen we? We verkopen die artefacten op de zwarte markt. Logisch voor sommigen omdat het geld oplevert. Voor mij helemaal niet. Wat we namelijk doen, is onze geschiedenis vergooien voor een habbekrats. Ik vraag me daarbij of er dan ook echt niets veilig is voor onze hebzucht? Het antwoord is natuurlijk “NEE!”.
Daarom kan ik alleen maar concluderen dat niet alleen bedragen in ons systeem moeten worden geüpdatet, maar ook wij als burgers. Onze mindset, ons kader. We lopen achter, want hebzucht is inmiddels achterhaald. Wij zijn zo ouderwets kapitalistisch dat we met open ogen, en bewust, doen aan vernietiging van onszelf en de gemeenschap.
christiowijnhard@gmail.com