35 jaar moord Gooding

door

ZACHTE HEELMEESTERS MAKEN stinkende wonden. Wie zwijgt stemt toe en zal het rot van deze etterende wonden moeten doorstaan. Helaas, het is niet anders in het geval van Suriname. 35 jaar geleden, op 5 augustus, werd politie-inspecteur Herman Gooding dood gevonden aan de Waterkant ter hoogte van de stenen trap. Er kwam maar weinig schot in het onderzoek, totdat zijn dochter daarover een brief stuurde naar het ministerie van Justitie en Politie om haar vader in ere te herstellen.

Na bijna 35 jaar werd het onderzoek heropend. De Cold Case Unit van het Korps Politie Suriname onderzocht de zaak en dat heeft er nu toe geleid dat er een gerechtelijk vooronderzoek komt. En hoewel dat zeer goed nieuws is voor het herstelproces van de figuurlijke dito soro Gooding valt door een inkijk in de kranten van toen op te merken dat er een aantal grote ‘wonden’ zijn die maar geen of onvoldoende de aandacht krijgen. Daar zijn geen assertieve familieleden die consequent achter justitie Suriname zitten voor duidelijkheid.

Er kwam maar weinig schot in het onderzoek, totdat zijn dochter daarover een brief stuurde naar het ministerie van Justitie en Politie om haar vader in ere te herstellen

Te denken valt aan de lijfwachten van Brunswijk die medio maart 1990 werden vermoord bij het toenmalige kabinet van de bevelhebber, het huidige DNA-gebouw. Stuart Deel en Doetje Apai werden toen onderaan de trap van het gebouw dood gevonden. In de archieven is na die ene vermelding nog maar weinig vernomen van een mogelijk onderzoek naar de moord op hen.

Recent werd de dood van 72 militairen herdacht bij de herdenking van de gevallen soldaten gedurende de Binnenlandse Oorlog. Naar verluidt is het aantal militairen dat werkelijk gesneuveld is veel en veel meer dan dat. Waarom wordt niet getracht om bijvoorbeeld samen te werken met de geschiedenisafdeling van de Anton de Kom Universiteit om studenten te faciliteren die onderzoek willen doen naar deze periode? Want anders zal de herinnering aan deze mannen vervagen en zal nooit aan het licht komen wat er is gebeurd.

Een ander geval betreft de vrouwen die in 1990 weken lang hebben gezeten onder de ‘Mamabon’ niet ver van het ministerie van Financiën. Wonnie Sabajo, die namens hen sprak, vroeg aandacht voor de verdwenen zonen van inheemse vrouwen die nooit meer terecht zijn gekomen na hun strijd in de Binnenlandse Oorlog.

Echter, er is in geen van deze zaken een onderzoek gedaan. De meeste informatie staat opgetekend in boeken van buitenlanders die wel belangstelling hadden voor de situatie in Suriname. Die hadden hun bronnen en konden daardoor – soms eenzijdige – verhalen publiceren.

Maar feit blijft dat als een land de eigen wonden niet strak aanpakt het verder rot tot het figuurlijke bot. Gelukkig is er een lichtpuntje in het geval van Gooding en mogelijk wordt ook de massaslachting van Moiwana onderzocht. Het zijn zaken die lang geleden speelden, maar gerechtigheid en zeker waarheid zijn van alle tijden. Dat alleen kan etterende wonden doeltreffend genezen.